De Beweging. Jaargang 11

[p. 70]

Twee gedichten
Door
J. Berkel

't Eérst, in blij ongeduld, kwam ze af. Nog toeft geen gast
Ter zaal. Week daar de deur...? de bout schuurt langs de luiken
En 't uur kruipt traag.
De disch beurt, glanzend in 't damast,

Zwaar zilver en zoet ooft; in donker-koele kruiken
En transparante fluit smilt 't welig koloriet
Der kaarsen, die hun vlam tot een goud hart ontpluiken.

Wéér spiedt ze 't uur, en wijlt en peinst of 't kleedje niet
Een sieraad mist; ze wikt, 't blond hoofdje schuins genegen,
Het spiegelbeeld, dat lacht en dan weer droom'rig ziet.

En 't wordt een speelsche lust, hoe 't mondje, toegeregen,
Pruilt en weer lacht; hoe slank op maat van menuet
't Gestrikte schoentje treedt; hoe gracelijk van bewegen

Haar buiging valt, hoe hoofsch haar groet is en koket.
Totdat ze plots'ling bloost om 't ijdel zelfbehagen
En zich aan hoogeschouw héél zedig nederzet,

Een glimlach om den mond, de wimpers neergeslagen.

[p. 71]

II
Madame la Marquise

 

Een lied ruischt ijl en rank; een vrouw speelt aan 't spinet

 

En neurt heel zacht de wijs; de blanke toetsen schreien

 

Hun zoet en simpel leed door 't schemerend salet.

 

 

 

Maar wie heur gratie won nijgt aarz'lend haar bezijen

 

En zoekt haar need'ren blik.

 

Een stille geur verbloeit

 

Van onvervulde droome' en teed're specerijen....

 

 

 

Ze heft 't gedoft gelaat; het zoet geneur vervloeit

 

Tot lage fluistering; haar smalle vingers roeren

 

Het laatst akkoord.

 

Dan schâuwen, bleek en teer gegroeid.

 

 

 

Op 't matte gobelijn, de bevende kontouren

 

Van een versmolten beeld....Een schucht're hand bewoog

 

Een toets; de snaar vertrilt....

 

 

 

Reeds welkt de peerlemoeren

 

Tot bleeker avondlucht. Zij talmen aan den toog

 

Van 't open venster, waar de donk're olmen lijnen.

 

Zij schertsen, maar een weemoed schemert in hun oog;

 

 

 

Krank van verteerden lust en delicate pijnen

 

Paren de woordjes zich aan heusch en lucht gebaar,

 

En de mimosa kwijnt, roerloos in 't porceleinen

 

 

 

Geraad, vóór 't spiegelglas van 't duisterend boudoir.