De Beweging. Jaargang 11

[p. 56]

Leeuwen van Vlaanderen
Door
Maurits Uyldert

Het Vlaamsche heer staat immer pal
- - - - - - - -
- - - - - - - -
de leeuwen dansen.
Gezelle.

Het Vlaamse heer staat immer pal
Daar 't winnen of daar 't sterven zal:
Alhier, aldaar, aan lange lansen

De leeuwen dansen.

Zij staan gedoken stijf en stram
Te loeren achter dijk en dam
En, vaster dan een boom ooit stond,
Geworteld in hun Vlaamsen grond
Terwijl daar, klauwend op hun schansen,

De leeuwen dansen.

Van oost naar west, zo kwamen ze af,

Verraden en vertreden.

Hun bloeiende oogst werd zwijnen-draf,

Tot puin en stof hun steden.

Vermoord, verstrooid zo kind als vrouw,

Het land lag vol gewonden.

‘Geldt mannen-woord, geldt Pruisentrouw

Voor deze Vlaamse honden?!’

[p. 57]

 

Al weerdet gij uw huid, Leman,

 

Het Walenland moest bloeden.

 

‘En branden zal wat branden kan!’

 

Het moordend vuur bleef woeden,

 

Het laaide voort door dorp en stad

 

En legde schoonste kerken plat.

 

 

 

Tot aan de kust, de Vlaamse zee

 

Sloeg hen de felle rampe.

 

Daar houden zij hun laatste steê

 

Om tot den dood te kampen.

 

Daar zwiert hun vlag nog in de lucht,

 

De Vlaamse leeuwen grauwen,

 

Door wanhoop sterk, door smart geducht,

 

Met scherp-gespreide klauwen.

 

 

 

Daar staan zij nu gekruisd, gekromd,

 

Daar in de Vlaamse moeren,

 

Tot in den dood bijeengedromd,

 

De heren en de boeren.

 

Daar staan zij met hun laatste bloed

 

En met hun harde kansen,

 

Maar toch, de dood is schoon en zoet

 

Waar zó de leeuwen dansen!