De Beweging. Jaargang 10

[p. 114]

Onze Lieve Vrouwe van Rheims
Een oude legende
Door
Maurits Uyldert

Maria, uit haar huis verjaagd
Door bommen en granaten,
Zweefde op de vleugels van het licht
Omhoog tot voor Gods aangezicht
In 's hemels helle staten.

Maria boog haar vorstlik hoofd,
Haar witte huive beefde:
‘Ik vlucht tot U, mijn Heer! mijn huis
Is vol van walm en puin en gruis,
Dood rijt wat liefde weefde.

Mijn heilgen staan ontkroond, onthoofd,
Hun glimlach is gebroken....
De vlammen laaiden langs het dak,
De torens stonden zwart en strak
Achter den rook verdoken.’

God hief zijn hand. Maria rees,
Terwijl alle englen bogen.

[p. 115]

 

‘Ga,’ sprak Hij, ‘lenig leed en smart:

 

Uw huis, dat is het mensenhart,

 

Breng daar uw mededogen.’

 

 

 

‘Het mensenhart, in steen gebouwd,

 

Had ik tot woon verkoren.

 

Daar kwamen duizend harten saam

 

Voor 't altaar, om in Uwen naam

 

Naar mijn gebed te horen!’

 

 

 

‘En is dat groot hart nu vergruisd,

 

Ga naar die duizend harten!’

 

Maria snikte: ‘Ach, duizendmaal

 

Die duizend liggen, waar ik dwaal,

 

Te krimpen in doodssmarten!

 

 

 

En heel het land is gloed en bloed,

 

En rood zijn de rivieren.

 

Naar liefde of troost wordt niet gehoord,

 

Er wordt gemarteld en gemoord

 

Om Uwen naam te vieren.’

 

 

 

Zij zweeg en weer hief God het hoofd

 

Daar rond Hem de englen stonden.

 

‘Ga’ sprak Hij ‘naar die lijdenden,

 

En waak daar bij die strijdenden,

 

Verbind en heel hun wonden.’