De Beweging. Jaargang 10

[p. 65]

Las! Pauvre France, hélas!
Door
Maurits Uyldert

Las! pauvre France, hélas!

Ronsard.

Daar stroomt, bezuiden Vlaanderen,
Een water zilvren blank.
De koele beken plassen niet
De ruimte breekt geen klank.
De ruige korenvelden staan
Tot aan den einder goud....
De wind vaart door het stuivend graan
Dat golvend zilvergrauwt.

Wat fluit die helle vogelkeel
Daar in dien stillen boom?
Ik sluimer in den zomernoen
En zie een verre droom:
Een teedre maagd, een jonge vrouw
Die aan den weefstoel zingt
Wijl door de draden, goud en blauw,
Het snelle spoeltje springt.

Haar liedjes zijn zo zonnig niet
Al zingt zij Frankrijks roem:
Zij zingt hoe Frankrijk stierf in bloed
Onder een wreeden doem.

[p. 66]

 

Er glansen tranen in haar oog

 

Terwijl zij zingt en weeft

 

Van hoe Frankrijk ten strijde toog

 

En strijdend is gesneefd.

 

 

 

Want daar, bezuiden Vlaanderen,

 

Liggen de helden stil:

 

De vruchtbare aarde draagt het graan

 

Maar dieper is het kil.

 

Het graan deint in de zon zo wijd,

 

Welig in blonde pracht:

 

Daaronder, zonder duur van tijd,

 

Houden de doden wacht.

 

 

 

Daar liggen zij, bij duizenden,

 

De bleke knekels stil,

 

Zo forse en schone rekels eens

 

Vol vuur en kracht van wil....

 

Zij maaien niet en zaaien niet,

 

Hun taak is reeds volbracht,

 

Zij wonnen voor een hel verschiet

 

Een lichteloze nacht.

 

 

 

O Frankrijk! land van ridderroem

 

Van bloemen en van gloed

 

Van kleuren-weelde en teerste zang,

 

O, land van liefde zoet!

 

Waar is uw donkre helden-drom

 

- De ridders van den geest -?

 

Uw zangers zwerven bleek en stom,

 

Uw kindren zijn verweesd!

[p. 67]

 

Zo onverhoeds in 't hart getast,

 

Zo bliksemsnel en fel,

 

- Uw deugd was niet de brute kracht

 

Maar schoonheids teder spel -

 

Moest gij wel wanklen voor den slag:

 

Maar weerloos - eerloos nooit -

 

Beiden uw kindren, tot hun vlag

 

Sint Joris weer ontplooit!

27 Aug. '14.