De Beweging. Jaargang 10

[p. 277]

Drie gedichten
Door
Jooske van den Brandeler-den Beer Poortugael

En vele dingen heb ik neergeschreven
En vele dingen werden reeds gezegd
Door deze mond, waaruit het innigst leven
In wiegeling van klank zich had gelegd.

Maar toch zal ik wel nimmer kunnen zingen
Van wat in liefde ik u zwijgend bood
Het is alsof uw oogen mij bedwingen
Uw zachte hand de open mond mij sloot.

- Ik weet het nu, wat spraakloos is gegeven
Verliest in klank het allerdiepste schoon,
Wijl het zichzelf reeds uitte door te leven
Wordt ieder woord, gesproken, tot een hoon.

[p. 278]

II Cathedraal

 

De kerk waarin de vele menschen komen

 

Die een voor een door haar gewelven gaan

 

Zich nauw bewegend maar in vage droomen

 

Van heiligheid, verzonken blijven staan,

 

 

 

De kerk waarin de hooge zuilen ranken

 

En buigen wéder naar elkanders schoon

 

Wijl in de verten stijgen vreemde klanken

 

Weemoedig deinend op eenzelfde toon,

 

 

 

Daár leeft de ziel der ongekende dingen

 

Van nevelen en wierrookgeur omhuld,

 

Men hoort haar in het monotone zingen

 

En weet de lucht van heur geheim vervuld.

 

 

 

Soms schrijdt een non gedruischloos door de bogen

 

Met nauw beweeg van zwart omplooiend kleed

 

Niets heeft de stille effenheid bewogen

 

Waar zij een schaduw tusschen schaduwen gleed....

Wij stonden in de eenzaamheid
Van een verloren liefdesdag
Als kinderen die vóór hun tijd
Vergaten spel en lach.

[p. 279]

 

Wij waren beide jong en schoon

 

In mat-verkleurend avondlicht

 

Maar keerden leeg naar onze woôn

 

Een traan op het gezicht.

 

 

 

De rozen geurden in den nacht

 

En bloeiden op in rood karmijn

 

Als hielden zij der liefde wacht

 

Waar wij niet konden zijn.

 

 

 

Toen in den morgen vreemd en hel

 

Naamt gij nog eens mijn koude hand

 

- God zegen u mijn kind - vaarwel.

 

Ik keerde naar mijn land.