De Beweging. Jaargang 10

[p. 86]

Gedichten
Door
George Gonggrijp

Een kind is meer dan de rozen zijn
In den gouden en blijden zonneschijn,
Een kind is meer dan de leliën zijn
In de blanke, droomende maneschijn:
't Is zoo mooi en zoo schuldeloos
Als geen lelie is en geen roos.

Een kind is meer dan het vogellied
Dat klinkt als de nacht en zijn duister vliedt:
Bij zijn eerste, kleine kreten
Zijn smart en pijnen vergeten.

Een kind is meer dan een kostbare steen
Die sliep in de donkere aarde beneên
En nu stralen schiet in toovrige pracht,
En meer dan een paarl in der zeediepte nacht:
't Spreidt stralen van liefde om zich heen
Als geen paarl en geen edelsteen.

[p. 87]

 

Een kind is meer dan de dageraad,

 

Ja, meer dan de lach op liefstes gelaat:

 

Er is geen ding op aarde

 

Dat de lach van een kind evenaarde.

 

 

 

Een kind is meer dan de woorden der wijzen,

 

Een kind is meer dan der vromen gepeinzen:

 

Het is Gods eigene mijmering

 

Die hier op aarde ontluiken ging,

 

En in zich draagt het woorden

 

Als de aarde nimmer nog hoorde.

 

 

 

Een kind is meer dan een torenlicht

 

Dat bij nacht den koers der scheeplingen richt:

 

Het voert ons uit liefdes hooge zee

 

In de haven van liefdes vreê.

De liedjes die 'k hier binnen draag
Zijn wonderlijk en vreemd en vaag.
Ik kan ze alleen verstaan
Als kind en vrouw zijn heengegaan.

Die liedjes die 'k hierbinnen draag
Zijn schuw, en schuilen graag
In 't loover van mijn hart, zoolang
Tot 't stil genoeg is voor hun zang.

[p. 88]

 

Als iedereen is heengegaan

 

En ik alleen lang heb gestaan

 

In d'avond, en de wind

 

Zoo stil en zacht is, dan begint,

 

 

 

In 't loover van mijn hart, een lied,

 

Als van een vogel, dien ik niet

 

Kan zien, te zingen

 

Van de ongekende dingen

 

Der ziel.

O lieve tonen die daar wonen
In 't loover van mijn hart,
Wordt ge niet eer gehoord, aleer
Het stil en donker werd?

Zingt gij alleen als ge iedereen
Die mij lief is, ver-weg weet,
En de eenzaamheid zich rondom mij breedt
En mijn wereld met weemoed bekleedt?

Is niets u gemeenzaam genoeg als 't eenzaam
Geruisch van den wind in 't donker,
En kan geen schijn u dierder zijn
Dan 't verre sterregeflonker?

[p. 89]

 

Toen mijn lief was nabij, en mijn wereld blij,

 

Hebt ge, mijn liedjes, gezwegen;

 

Mijn blijheid verloor ik, en nu eerst hoor ik

 

Uw gouden klankenregen.

 

 

 

Ik zie in 't Westen de gouden resten

 

Van d'avondhemel vergloren;

 

De boomen verdonkren; met heimlijk flonkren

 

Wordt de eerste der sterren geboren.

 

 

 

Wat mag het zijn, dat u de schijn

 

Der sterren te wekken vermoge,

 

En 'k toch niets boven den glans weet te loven

 

Van haar reine, vredige oogen? -

 

 

 

Stom is het huis; daarbuiten geruisch

 

Van den eenzamen, nachtlijken wind; -

 

Hoe is 't dat door deze mijn zangen wel rezen

 

Waar ik toch nimmer iets vind

 

 

 

En zoo heerlijk weet als haar ruischend kleed,

 

En haar stem, en de lach van haar kleine?

 

Waar geen luister is die zoo zuiver is

 

Als 't zijn van haar hand in de mijne?

 

 

 

Is 't waarheid het woord, dat in vreugdes oord

 

De zangen niet worden geboren

 

In zoo schoonen rei, als in de vallei

 

Waar de tranen der weemoed gloren?

[p. 90]

 

Ik weet het niet, maar wel dat dit lied,

 

En al wat aan lief geluid

 

En zoete tonen hierbinnen mag wonen,

 

Uit één verlangen ontspruit:

 

 

 

Als het doodsche huis haar kleedgeruisch

 

En haar kalme stem weer zal vullen;

 

Als kindervoetjes weer zacht en zoetjes

 

Het huis doortrippen, dan zullen

 

 

 

De lieve tonen die daar wonen

 

Diep in mijn hart, verstommen,

 

En, stil als voorheen, luistren alleen

 

Naar de lievere dingen rondomme.