De Beweging. Jaargang 10

[p. 297]

Sonnetten
Door
Käthe Mussche

Van vele dingen weet ik niet het wis bedieden,
Wijl, jong, ik àl 't verschijnen als een wonder schouw
En wolk en wind het éclatante feest mij bieden
Van spelend leven in het glanzig breidend blauw.

Mij zijn àl d' uren welgevallig, als het vlieden
Van avondvooglen in het stil-geslopen grauw
Mij naar de buiteling van kleur'ge vreugd doet spieden
En hopen op 't vroom komen van een maanflambouw..

Mij hebben vriend genoemd de nachten en de dagen,
Mij voerde 't staâg bekoren èlke wisseling:
Dus rijs ik ongehavend trots de pijne' en plagen
En voel mij veilig in mijn sterk-gewrochten kring;
Want ònverlet bleek ik van norsch-bedoelde slagen,
Nu 'k hoed van 's levens liefd' een teere schittering..

[p. 298]

II Lentedag

 

Hoe geurt de dag, hoe tuit en fluit en tiereliert

 

In hagedoornen blank en bottende struweelen

 

Thans vink en merel, àl 't gepluimd en bont gediert',

 

In slag, getriller en 't kindblijde fijne kweelen!

 

 

 

Is daar een vreugdig vedelaar al vroeg aan 't spelen,

 

Die roerend zijne snaar, der lente lachen viert'?

 

Of is allicht door hooggerichte en ranke abeelen

 

Melodieus een welgezinde wind gezwierd?

 

 

 

De dag is vol van wondren en geheimen rijk,

 

Dat ik als vreemde langs mijn oude wegen zwerf:

 

Ik sta verrast, omdat ik àl 't leeg klagen derf

 

En zie van pijnen plots den rappen, rappen wijk!

 

Nu bloeit en brandt het t' allen kanten, o, de lucht

 

Raakt klinkend van het helgeroepen frank gerucht...

Den mensch, die diefsgewijs zijn lachen schuchter houdt,
Heb ik gebannen uit mijn geest naar donkren dood;
Veel paarlen die ik angstig-klein in schrijnen sloot,
Gaan thans mij tooien nevens vlam van glanzend goud.

Want d' ochtend brandt zijn rijke tinten menigvoud
In land en lucht en slaat mijn heemlen troostlijk-rood;
De vloed van vreugd, die mijwaart licht en liedren stouwt,
Moog' klimmen tot de dapp're boorden van mijn boot....

[p. 299]

 

Maar 'k werd geen luide roepster met een schelle stem,

 

Of één die wild trompetten schettren deed aan 't oor;

 

Mijn jonge woorden treden met de zachte klem

 

Van zorgzaamheid de weiden van deez' wereld door:

 

Want drukke voeten breken bloei van 't broze kruid

 

En jagen vogels schuw de veil'ge bosschen uit....

Vanavond is de lucht gelijk een doodshuis stom
En zwijgt oproerig-stil. Bij vale raamkozijnen,
Ik vrees den aanval van een klagelijke trom,
Ik hoor alreê de sluipend-valsche zool der pijnen.

O, ik die moed gegaard heb tot een rijken eigendom
En 't streelen wist van liefde's fijn-gekozen wijnen,
Sta thans verslagen als geplaagde zwerfster krom
En voel in mijn gelaat de beet der bitse lijnen....

Wie sloeg mij dezen nauwen dag verloren vrouw,
Die doolt bij 't rauwe prangen der verlatenheid?
Wie dreef in nijvre drommen graag-bevolen rouw,
Wijl 't dapper worstelen ten einde machtloos krijt?....
O, liefde, zend vanavond nog wat bloeme en geuren,
'Dat vóór den nacht zich d' aangerande leden beuren....

‘....En levens goud heb ik in ledigheid verbrast:
Mijn uren vielen als een arme rinkeling,
Wijl ik naar veile vreugden nijver heb getast
En koos de poovere waardij der schettering....

[p. 300]

 

Thans worden mijn momenten hoonend aangetast

 

En dringt het manen rond mijn daad in dreigschen kring;

 

Mijn schouder buigt van 't willig wegen eener last,

 

Die, tergend, eischt het needre woord der smeekeling.

 

 

 

Dús ik, die eertijds droeg het blinkende sieraad

 

En vrij de blijde wegen liep als veil'ge vrouw,

 

Die man en kind wel gaarne dienend minnen zou

 

Ten lach en troost in hunnen hunkerenden staat;

 

Maar 'k hoor uit hunnen mond den spot van bitsen praat,

 

Die mijwaarts stormt in rustelooz' en roer'ge rouw.’

Als straks een mandoline bij de muren speelt,
Zult gij dan vloeken bij deez' grijzen, dooden dag?
De dag droeg dapper rond zijn mond een sterken lach
En er heeft méé een vogel luid zijn lied gekweeld.

De dag was sterk, als sterke man, die nimmer streelt,
Maar toch in 't late leven naar wat teerheid zag; -
De dag zal sterven als een lang bemind trouw beeld
Bij 't éven wapp'ren van een zwarte, zachte vlag....

Als straks een mandoline d' uitvaart dof verschreit,
Zult gij dan roepen bij een zuiv'ren dooden tijd?
Gij moet heel stil zijn en 't drok-roerig schelden laten,
Gij zult niet schimpen bij eens helden puren dood:
De dag was dapper, bij zijn blije hoofd wies groot
Het troostend lied van wie de roode zonden haten.