De Beweging. Jaargang 10

[p. 176]

De viool
Door
Jooske den Beer Poortugael.

Hij staat en buigt het donker hoofd
Naar de viool, zijn oogen staren
En zien vér weg over de menschen heen
Naar 't eigen land. Daar is een groot gedruisch
Van vele stemmen en een lach klinkt óp
Als een papaver in zon-blinkend veld.
Hij die daar staat is stom, en smachtend klinkt
De wanhoopsroep der snaren, onverhoord
Als een gebed dat twijfelend vergaat....
En eenzaam tusschen velen richt zich hóog
Zijn ranke lichaam, waar de heete drift
Van Zuider-landen sidderend in bruist.
Gedempt nu, klinkt door de verlichte zaal
Het heimwee lied, en vaster drukt zijn wang
Het hout dat troostend aan zijn schouder ligt.
Dan is het stil...op eens...de laatste toon
Versterft, zij laat een leegte die
De menschen treft, en geeft een vaag gevoel
Van angst, alsof iets schoons voorbijging, ongemerkt,
En eerst te laat tot hun bewustzijn sprak.
Dit is maar kort, reeds vult een druk-verward
Gegons het zwijgen van eén oogenblik

[p. 177]

 

En ieder leeft weer voor zichzelf, daar ziet

 

Geen enkel naar de vraag van zijn geweten om.

 

 

 

Maar onbewust van alles om hem, blijft

 

Hij droom-verzonken, luistert...en zijn hand

 

Strijkt kozend langs de liefste op en neer....