De Beweging. Jaargang 10

[p. 158]

Op den Bloemendag van het Joodsch Nationaal Fonds
Door
Jacob Israel de Haan

Gewijde Bloemendag, die boven allen zomerluister
Zóó zalig-lachend schijnt
En voor wiens heugenis des wreeden winters ijzig duister
Licht-betooverd verdwijnt,

Hoe kan één Dag zóó schoon zijn, dat een gansch zomergetijde
Rijker schijnt door zijn pracht?
Zóó schoon, dat zijn heugnis een vollen winter kan verblijden
En zijn wreedheid verzacht?

Hoe kan de vreugd van een enklen Dag zooveel blijdschap wekken
Uit wreed-wroegend verdriet?
Hoe kan één Dag zóó schoon, zóó sterk zijn, dat zijn prachten strekken
Voor menig juichend lied?

Omdat dien éénen Dag de rampspoed van roemlooze jaren
Keert tot bloeiende daad,
Wij binden bloemen hier, opdat anderen ginds vergaren
Een oogst van rijker zaad.

[p. 159]

 

Omdat dien éénen Dag ons hart veiliger en geruster

 

En kans èn keer gedenkt

 

Omdat de Bloemendag ons sterker maakt, trouwer, bewuster,

 

Hoe vaak geknauwd, gekrenkt.

 

 

 

En omdat deze Dag zóó schoon, zóó sterk is, zijn mijn zangen

 

Schoon en sterk hem gewijd,

 

Liever is mij dit Lied, dan al mijn liedren van verlangen,

 

Van vreugd en heerlijkheid.

 

 

 

O, liever dan te zijn de zanger van onzegbre vreugd,

 

En zonden wonderzoet,

 

Ben ik de zanger van mijn volk, dat meer ellenden heugt

 

Dan één ander volk doet.

 

 

 

Toen men ten eersten maal het Bloemenfeest in Holland vierde

 

Hoe was het aantal min

 

Van hen, die hartverheugd hun huizen met de bloemen sierden,

 

En gunden gul gewin.

 

 

 

Hoe was hun tal toen klein, en zwak viel de eerste van mijn zangen

 

Den Bloemendag gewijd,

 

Maar 't kloek vertrouwen won, vaste wil en drijvend verlangen

 

Versterkten onzen strijd.

 

 

 

Ieder volgend jaar vond meerder makkers, die bloemen binden,

 

Meer koopers in de Stad,

 

Verslindend valt het tal der machtloozen en dofgezinden

 

Wier hart geen hoop meer had.

 

 

 

En ieder volgend jaar vinde meer makkers dan elk vorig,

 

Te vaster ons verband,

 

Trouwer, trotscher ons hart, minder duldzaam en onderhoorig

 

In ieder haatlijk land.

[p. 160]

 

En worden niet elk jaar mijn liederen schooner en sterker,

 

Op mijn hart valt de schuld,

 

Dat ik een ijdel dwaler en een spelbeminnend werker

 

Mijn taak slecht heb vervuld.

 

 

 

Want naar de schoonheid van uw strijd en naar uw trots gemeten,

 

Hoe schoon moest mijn Lied zijn?

 

En hoe vaak valt het zwak, hoe vaak heb ik mijn plicht vergeten

 

Bij spel en spot en wijn.

 

 

 

Maar thans: met hoeveel vreugd bind ik als witte en blauwe bloemen,

 

Hartenwoorden tot Lied,

 

Daden, die mijn liedren liever dan uw goed strijden roemen,

 

Kent mijn verlangen niet.

 

 

 

Moge dan ieder jaar hen sterker dan elk vorig vinden,

 

Losser van vreemd verband,

 

Die bloemen koopen en die witte en blauwe bloemen binden

 

Voor de aankoop van ons Land.

 

 

 

Totdat één jaar uw strijd gestreden vindt en overbodig

 

Vervalt de Bloemendag,

 

Want geen die keeren wil heeft dan nog dervend dulden noodig

 

Onder elk vreemd gezag.

 

 

 

Keer ik met u zingend? Of zal nog slechts uw trouw gedenken

 

Den Dichter van dit Lied;

 

Stijg, stijg, mijn Zang, hun Daad vervult uw Droom, dat geen durft krenken

 

Ons Recht in ons gebied.