De Beweging. Jaargang 10

[p. 169]

De regenboog
Door
Maurits Uyldert

Nooit zult gij tot hem stijgen
Die doodstil aarde aan hemel bindt:
De landman laat zijn spade rusten
En vol verbazing staart het kind,
En 't meisje dat haar minnaar kuste
In 't rozegeurig loofprieel
Tuurt peinzend naar zijn bonte kleuren,
Zij drinkt de frisse regengeuren
Die dampen uit het groen struweel,
Zij voelt hoe stad en landen zwijgen
Zodra zijn vleugel zich ontplooit,
Daar waar de zon zijn lover strooit,
Waar geen zal stijgen.

Beiden zijn zij saamgesmolten,
Aardse regen, hemels licht,
Zilvre druplen warlen, dwalen,
Stijgen dansend, ijl en dicht,
Tot zij in het duister dalen,
In het zwarte slijk vergaan,
Waar zij nooit meer zullen dansen,
Waar zij nooit meer kleurig glansen...
Maar de boog blijft pralend staan:

[p. 170]

 

Flonkrend in de hemelholte

 

Rijzend in zijn verre pracht:

 

Al wat in den hemel lacht

 

Gloeit met wat daar weent versmolten.

 

 

 

Nooit zult gij tot hem stijgen

 

Die doodstil aarde aan hemel bindt:

 

Daar bloeit van rode liefde 't gloeien

 

Door 't teder droom-blauw van het kind:

 

Daar waar zij beiden samenvloeien,

 

Waar liefde en droom in smart vergaan,

 

Waar bange boezems snikkend stenen

 

En harten breken, eenzaam wenen,

 

Blijft toch de schoonheid roerloos staan,

 

Daar blijft de schoonheid zwevend neigen:

 

Ach, wat is dan de smart, de dood...

 

Waar zó de stille hemel noodt...

 

- Waar géén zal stijgen.