De Beweging. Jaargang 10

[p. 81]

Het speeltuig
Door
Nine van der Schaaf

In den schemer zitten zij bijeen
Die de zusters van uw weemoed zijn.

Eene raakt haar speeltuig droomrig aan,
Melodie van stervend hartbegeer,
Wijl het donker toeneemt om haar heen
En de andren luistrend om haar staan.

Trager in het duister rijst de toon
Tot de moede speelster staakt haar spel,
Luistert naar 't zacht onheilvol
Schuiflen van de schreden in haar wijde
Sombre zalen. Gasten sluipen zonder afscheid
Heen, 't zij vrienden, vreemden, -
Een na d'andre hoort zij heengaan.
Klagend roept zij in haar droefheid:
Vrienden en verre achtlooze bedienden,
Steekt de lichten aan!

Dat ik allen die mijn gasten waren
Eenmaal zag bij 't droeve laatste heengaan!
Doch de gasten zijn betooverd, hooren

[p. 82]

 

Naar haar stem niet, de bedienden slapen,

 

En de speelster na de lange schuifling

 

Van het langzaam heengaan van de velen,

 

Van de koele vreemden en die dichtbij stonden,

 

Blijft alleen en neemt haar speeltuig -

 

Vreesloos toeft zij in het duister.

 

 

 

Waar zijn mijn vrienden heengegaan?

 

Nu ben ik lang, lang, alleen,

 

En mijn oogen zien niet meer,

 

Want het duister wijkt niet meer.

 

Eens had ik veel vrienden, en rappe bedienden

 

Ontstaken licht in den dichtenden schemer.

 

Nu heb ik mijn speeltuig alleen.

 

Wie hooren mijn liederen?

 

 

 

In een betooverde woning woon ik,

 

En mijn speeltuig is betooverd,

 

En mijn liedren suizen zoo ver.

 

Nu ben ik gevangen in droefheid,

 

Doch mijn speeltuig is betooverd,

 

Mijn hoofd moet ik heffen,

 

Opstaan, en spelend door mijn gesloten woning gaan,

 

Lieven, en zoete namen noemen

 

Van mijne liefsten, en leven

 

In levens zoete betoovering.