De Beweging. Jaargang 10

[p. 77]

Vier gedichten
Door
Jooske den Beer Poortugael

Zij spelen in den rossen schijn

Van het hoog opgedraaide licht,

En voelen niet hoe vreemd zij zijn

Met passie-fel gezicht

In d' onbewogen heiligheid

Van een door maan beschenen nacht,

Waar ieder voorwerp is gewijd

Van smetteloos gedacht.

Hun stemmen klinken rauw dooreen

Hun hoofden buigen naar elkaar

En van hen allen is er geen

Die zuiver denkt en waar.

De kaarten vallen; ieder ziet,

Rúst veinzend, met begeerig oog,

Totdat ook deze dwang vervliedt

Die reeds zichzelf bedroog.

[p. 78]

 

Dan grijpen, gretig van verlangst,

 

Hun handen naar het rood en zwart

 

Op tafel, en daar stijgt een angst

 

Of hen de duivel tart.

 

 

 

Luid klinkend rolt het koude geld

 

Tezaam, en schittert mét den wijn,

 

Als een van hen de stukken telt

 

Die hem behoorend zijn.

 

 

 

Zoo spelen zij; - de hoofden rood

 

Gezwollen van den langen wacht.

 

- Is het met bloed of met den dood

 

Die rondsluipt in den nacht...?

Nu komt de nacht, - de booze droeve nacht,
Waarin veel menschen door het donker schichten
En ieder hóog op van ontbering lacht,
Onwaar en schel als de ontstoken lichten.

En in de straten jagen zij voorbij;
Een ieder leeft het eigen felle leven
Van nacht aan nacht, waar tusschenin de rij
Van dagen kleurloos en onzeker beven.

Want 's avonds is de stad een zengend schoon
Van groote weelde naast ondraaglijk lijden;
Zij roept en lokt, totdat aan haar vertoon
De menschen 't teerste van hun zielen wijden.

[p. 79]

 

En dan, - dan néemt de stad die vreugd en lacht,

 

Zij trapt haar stuk en ziet niet naar de resten;

 

- Gebroken wezens dwalend door den nacht

 

Met niets meer dan hun dorst, - den ongeleschten....

Nu wil ik rijzen boven klein gevoelen

En groot zijn in een sterk bewust geluk,

Mijn oogen zien de heerlijk vaste doelen

En meten 't nog te overschrijden stuk.

Daar is een weg door vaagheid en gewoonheid

Voor ieder die het leven zóo betreedt,

Dat hij al stijgend tot de hoogste schoonheid

Zichzelf in 't derven van zijn smart vergeet.

Want lijden is het ongeweten dwalen

Dat slechts in God een vol bewustzijn vindt

En sterft, zooals de allerwijste talen

Te niet gaan bij het spreken van een kind.

De blâren vallen zachtjes aan

En al de leege boomen

Staan van hun gouden kleed ontdaan

De luchten in te droomen.

De luchten die van zilver zijn

En transparente kleuren,

De blâren die zoo rood als wijn,

Gevallen, stérker geuren.

[p. 80]

 

Daar kronkelt zich een mossig pad

 

Men kan geen einde vinden....

 

- Het is of al wat leven had

 

Sterft in den zang der winden.