De Beweging. Jaargang 10

[p. 52]

Twee gedichten
Door
Maurits Uyldert

Veni, creator spiritus!

In de ronde hemelrijen
Zit zij in haar zwart gewaad
Waar de liedren zilvrend glijen,
Of in donkren toon gebaad;
Bij de ruisende englenstoet
In de stilte van het bloed.

Zij, op de allerlaagste trede
En rondom valt zang en klank
Van omhoog op haar beneden,
- 's Hemels allerteerste rank. -
Boven haar het englenspel:
Voor haar voeten ruimte en hel.

[p. 53]

 

In de blonde hemelreien

 

Zit zij schuchter en zij speelt:

 

Liedren fris als lente-weien

 

Waar de leeuwrik trillend kweelt.

 

Maar nog beeft ze om het geweld

 

Dat diep uit den hemel zwelt.

 

 

 

Liedjes die daar strelend ruisen

 

Stijgen tot een felle kreet,

 

Tot bazuinen dreunend bruisen

 

Dat de hemel hemel heet.

 

En daarin golft hel haar spel:

 

Glazen klokje en zilvren bel.

 

 

 

Diepste en droefste klanken zinken

 

Snikkend uit het weemoedzwaar

 

Vogeltjuikend harpe-klinken,

 

Zilvre tranen in zwart haar.

 

En zij buigt het donker hoofd

 

In het koor, dat juicht en looft.

 

 

 

Kan zij nimmer zich verenen

 

Met Gods englen, klaar en hel?

 

Bij serenen moet zij wenen,

 

Wenen moet zij in het spel

 

Dat zich als een zuil van licht

 

Tot der heemlen hemel richt.

 

 

 

Wat heeft zij op de aard' misdreven,

 

Boetelinge en hemel-reê,

 

Uit de lichte waan geheven

 

Tot de zwaarte van Gods vreê,

 

Dat zij nu zo lang moet zijn

 

Hemelkind met aardse pijn?

[p. 54]

 

‘Zij wilde immer zoekend zwerven

 

En versmaadde 't zuiverst brood,

 

Zocht bij levenden te sterven,

 

Niet te leven bij den dood.

 

In de doden helden gloeit

 

Vuur, dat eeuwig leven boeit.

 

 

 

‘Daarom waakt zij hier beneden,

 

Turend in het aardse dal,

 

Aan de grenzen van den vrede,

 

Aan den rand van 's hemels wal,

 

Lijdt zij al wat de aarde lijdt

 

In de pijnen van den tijd’.

Laat altijd maar de stilte ruisen,
De zoete stilte van uw stem,
De lampen branden in de huizen
En door de straten dreunt de trém
Waar 't volk krioelt, een horde muizen,
Maar 'k hoor de stilte van uw stem,
Laat altijd maar de stilte ruisen.

Het is een kleine melodie
Maar waaruit helle tonen lokken.
Niets deert mij, wat ik hoor of zie:
Door 't plompe dreunen van de klokken
Draaiorgeldeunen twee of drie;
Ik voel mij zacht omhoog getrokken,
Ver, door uw kleine melodie.

[p. 55]

 

En al mijn weemoed voel ik zinken,

 

Mijn smart verflauwt, mijn vreugd verbleekt,

 

Harten die zulke klanken drinken

 

Stijgen tot waar de hemel spreekt,

 

Daar waar de hemelrozen blinken,

 

De zilvre hemel vlammend breekt,

 

Daar blijft de stilte zingend klinken.

 

 

 

Laat in mijn ziel de stilte ruisen,

 

De zoete stilte van uw stem,

 

Ik hoor haar neuren, zingen, druisen,

 

De liefde van uw zachte stem,

 

Die stijgt en daalt in zwevend suisen,

 

O diepe liefde van die stem....

 

Laat altijd maar de stilte ruisen.