De Beweging. Jaargang 9

[p. 76]

De levensbond
Door
Albert Verwey.

Arme menschheid, om uw wonden
Te verduiken, te beschermen,
Wringt ge u in verholen kermen,
Lacht als schijnbare gezonden.

Wat de Onkenbare in u plantte
Scheurt en rijt en wil zich beuren
Om te kleuren en verkleuren,
Hoe ertegen 't lot zich kante.

Deernis doet mijn oogen weeken
Als ik zie hoe gij moet smarten
En de pijnen en de parten
Die u treffen tracht versteken.

De eene die zijn spel ziet slagen
Heft het hoofd en toont zich zeker,
Maar zijn hart die stille spreker
Houdt niet op hem aan te klagen.

[p. 77]

 

De andre ziet zijn hoop verloren,

 

Maar hij glimlacht in zijn pijnen

 

Naar de flakkerende schijnen

 

Die zijn zelfgevoel bekoren.

 

 

 

Geen van hen houdt op te strijden,

 

Enkel om dat kleine beetje

 

Leven dat hen schreedje aan schreedje

 

Voert naar 't eind van alle lijden.

 

 

 

Als in 't bosch gevangen stralen

 

Die in nacht van schaduw zinken,

 

Voelen zij zich ras verblinken

 

In de moeren van de dalen.

 

 

 

Maar waar even maar een open

 

Hen laat wieglen, hen laat wijlen,

 

Toonen zij de bronzen stijlen

 

Van hun kerker goudbedropen.

 

 

 

Tot de zon zinkt - Want gebonden

 

Aan zijn bol zoolang zij leven

 

Zijn met hem zij opgeheven -

 

Dood? - neen 't licht in waar ze uit bronden.

 

 

 

Want de smart van de arme ranken

 

Die verdeeld elkaar bevechten,

 

Aan een schijn hun hart verhechten,

 

Krachtloos en vereenzaamd zwanken,

 

 

 

Eindigt en verkeert in vreugde

 

Als de bron die in hen werkte

 

Hen weer opslorpt in zijn sterkte

 

Waar hij elk uit teugt en teugde.

[p. 78]

 

Arme menschheid, kondt ge uw monden,

 

Gretigen en drinkensmoeden,

 

Altijd voelen dáár te voeden

 

Waar uw driften zich ontwonden,

 

 

 

Aan dat ééne ondeelbre stroomen

 

Dat u uitzond en doet keeren,

 

Dat in de eerste en zoetste leeren

 

Door de kindren wordt vernomen,

 

 

 

Aan de liefde die onscheidbaar

 

Alle dingen vormend, dragend,

 

Geen atoom haar kreis ontjagend,

 

Ook wat dood heet begeleidbaar,

 

 

 

Eindelooze zee van ether,

 

Niets en niemand ooit deed derven.

 

Zoetst het leven, zoetst het sterven

 

Van de onsterfelijken eter

 

 

 

Die dat eene aan allen eigen

 

Proefde en wist en steeds bleef smaken.

 

Meestergeest in alle taken

 

Zal hij al zijn haten zwijgen

 

 

 

Voor dit spreken, sterk en machtig:

 

Alle wezens, kleine en grooten,

 

Maakt één wezen tot genooten,

 

Allen in één bond eendrachtig.