De Beweging. Jaargang 9

[p. 72]

'n Handvol
Door
Willem Van Doorn.

'n Leeuwerik schiet naar den hooge,

Als 'n vuurpijl, sproeiend van zang.

En ik volg 'm met starende oogen,

En luister lang.

De vonken verstuiven en dalen,

En sommige blust de rivier;

En and're vergloeien, vervalen.....

En een viel - hier.

Viel hier, in m'n hart, en ontkiemde:

Vuur kleurt wat ik droom, wat ik weet;

Blikk'rend vuur! - Wat me giftig doorwriemde

Stuipt en sterft...in die beet!

[p. 73]

Maker

 

Om me heen is 't al klei;

 

En 'n paar forse grepen,

 

Drie, vier vlotte knepen, -

 

'k Zet de beelden in rij.

 

 

 

Hier, 'n meisjesgezicht,

 

Gul en glunder bewogen,

 

Sterrestraling in d'ogen,

 

't Lachend mondje 'n gedicht.

 

 

 

Daar, 'n tronie, 'n grijns, -

 

Die 'k et liefst zou bedekken,

 

En die steeds me blijft trekken,

 

Tot ik nader - en deins!

 

 

 

Dan die vrouw - zie 'r aan

 

Hoe 'r 't leed overvulde....

 

Valt er zon op haar dulden,

 

Zie 'k 'n regenboog staan.

 

 

 

En daarnaast - fiere kracht,

 

Op z'n hamer aan 't leunen:

 

Door m'n oor bonkt 'n dreunen,

 

En ik reikhals en wacht.

 

 

 

En dan ginder....'n kluit

 

Voor je geeuwen, jij kinkel!

 

Weg! - en koest in je winkel,

 

Of daar klettert 'n ruit!

[p. 74]

Vroeg-mei

 

In 't maanlicht bloeit 'n pereboom,

 

'n Tweetal bloeit daaronder.

 

Die zien elkaar in zilvren droom,

 

En wonder staart op wonder.

 

 

 

Hun kus is warm; de maan is koud.

 

Teerwitte lovers zijgen

 

Van 't grauwe, bleek zich blaadrend hout,

 

Dat huivert bij hun hijgen.

 

 

 

Zij drinken in elkanders pracht,

 

Nog brengt geen teug hun droesem....

 

De nachtwind sluipt, - bestrooit ze zacht....

 

Morg'ochtend ligt de bloesem.

Door de zilvrende lucht van Oktober

Zijn w' omvloeid als 'n kimloze zee....

En de wei is zo groen, et kanaal is zo licht,
Hoog staan w' op de dijk, onze hoofden gericht,
Neusvleugels open, en longen zo ruim -

Heel de wereld - domein van ons twee!

[p. 75]

 

Hoe stil is die eindloze polder!...

 

Nog wapp'ren er kievieten rond.

 

Hun schrale geluid, et verreint tot muziek,

 

En beneden ons heffen met wuivende wiek

 

Eenden zich half uit de biezige sloot -

 

Wat sluit onze trillende mond?

 

 

 

Kom dichter, m'n trouwe verzelster,

 

Die, zwijg ik al uren na uur,

 

Mij altijd verstaat, - hier, hoog op de dijk,

 

Zijn we vorst en vorstin, - ten aanschouwe van 't rijk

 

Omhelzen w' elkaar, dat de zeegnende zon

 

Doopt als priester die kus in z'n vuur!