De Beweging. Jaargang 9 (1913)

De Beweging. Jaargang 9

(1913)– [tijdschrift] Beweging, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 43]
De motorbootGa naar voetnoot*) Door Maurits Uyldert Een ziel heeft elk, maar een, een eenge ziel, Eenzaam en enig, en zij bloeit in ons, In elk van ons, geheim, of als een droom Wonderlik, vreemd voor 't hart, maar teer en schoon. Een ziel heeft elk, maar wee wie meent, zij is Een spiegel die zich richten laat naar wil, Wens, gril of gretigheid begeert. Zij kaatst Licht, 'lijk een blanke spiegel, maar haar licht Vangt zij vanuit den hogen hemelgeest En werpt het in ons leven: wee wie eens Haar afwendt van dien hemelbron, wiens wil Haar op gestalten richt van 't aardse ruim, Wie van de schijnen die geen eeuwigheid Verpuurde en die in tijd vergaan, den walm Op 't smetloos blanke vlak vangt: want die walm Beslaat den glans, verblindt, misleidt en doodt. Ik voer eens met mijn boot op de rivier In kalmen nacht. De motor joeg de schroef Met regelmaatge rust door 't stille water. Zij die ik liefhad stond aan 't roer: ik lag Voor aan den steven, luistrend naar 't geklots
[pagina 44]
Van 't plonsend water. Aan beide oevers steeg De helling van 't gebergte steil en hoog Als donkre wallen naast de smalle baan Van ster-doorzaaiden hemel. Op de bergen Bloeiden de wouden en de weelge geur Zonk tot ons neer in 't zwoele waterdal. Een enkel lamplicht, uit een eenzaam huis, Verlaten in de bossen, blonk, gelijk Een lage vuurbal aan den hemelnacht. Maar geen geluid zwierf neer tot ons: alleen Het ruisen zong van 't water. 't Groen en rood Gloeien van onze lampen vonkte en trilde In 't spattend, rillend nat: de stroom was zwaar, En langzaam sneed de scherpe boeg en rees En daalde op 't deinen, aarzelloos en stil. Maar een rumoer, als van een ver gebruis, Als ver de branding van de zee, drong vaag, Nu sterker, dan weer zwakker, tot mij door, Door tot mijn ziel, die in de stilte hing Zoals een vogel op vermoeiden wiek In laten zomeravond. En bevreesd Voor rotsen in den stroom, voor het verraad Van scherp-getande stenen onder 't breed Rustige waterbed, liet ik mij neer En langs de stale treden aan den boeg Daalde ik in 't stromen dat koel langs mijn borst Langzaam omhoog steeg; met mijn arm gestrekt Tastte ik vooruit, wat van de trage vaart 't Gering gevaar verbrak; zodra mijn hand De steen beroerde moest de ranke boot, Die nauwliks voortging in den zwaren stroom, Minderen, deinzen op het donker diep. Het water, zwoel en toch door 't stromen koel, Verkwikkend vloeiend langs mijn naakte borst,
[pagina 45]
Lokte met zoet gekabbel, zacht gestreel, Met teder vleien, als in jonge schroom, Schuchter en sterk gelijk. Een leven ging Voorbij mij, langs mijn lichaam, warm en toch Veerkrachtig golvend als op brede maat Van een groot godenhart....De warme nacht, De geuren van de bloesems, 't zoet geruis Van 't kabblend water, hier en daar de plons Van een verdwaalde of opgeschrikte vis: Dit was het wijde leven en mijn borst Zwol vol van een verlangen, sterk en zwaar. Mijn ogen sloot ik en mijn luistrend oor Ving het geheim der stilte, en van den nacht Alle begeerten dronk mijn dorstge ziel, Alle onbestemde prangende angst en 't heet Branden van de verlamde, geurge wind Die doodstil hing op 't water. Ik verloor Besef van alle leven, mijn hart zonk, En alle kracht ontzonk mijn hand, ik liet Mijn vingers zich ontspannen en mijn greep Ging mij begeven, alle leven sterven, Leven in dood en dood in leven sterven, Het diepe donkre water mij ontvoeren Ver, ver, naar zachte, lokkend zoele rust. Toen klonk van de oever, uit de verte, een teer Trillend geluid, een dromerige klacht, Als zong een vogel in zijn droom verblijd, Zoals een kind dat in den slaap zich roert En even, teder, glimlacht - en ik sloeg Mijn ogen op. En toen - o eeuwig licht! O lichtende eeuwigheid van 't pure vuur! O zuiverende hemelbrand en pronk Die door al duister eeuwig bloeit!....
[pagina 46]
De maan, Een statig stralend, teer-omsluierd licht Steeg op de bergrand en haar fijne gloed Gleed blozend langs de hellingen weerzijds En alle bloesembomen bloeiden plots In bleek-rood schijnen. Heel de hemel gloeide Van 't blonde vuur dat als uit duizend toortsen Brandde op de bergen: iedre boom een vlam. En 't rozig licht zonk op den donkren stroom, Klaarde onze baan, bleek in den blanken nacht. Daar, voor den boeg, woelde de wilde kolk Schuimend tussen de rotsen; splintrend brak Ze in meenge nacht schepen afzijds gedwaald En wentelde 't leven in haar dode diep. Maar snel stopte de schroef en sloeg terug - Zij die mij liefhad hield het roer - de stroom Greep onze kiel en in een oogwenk lag De rustige oever met het weeldrig gras In ons bereik en 't water stroomde stil Voorbij, voorbij, in matten, zilvren glans. O ziel, die in een blindheid al te diep Heenzonk, en niet dien gloed van rood en groen, De loerende ogen van de bakens zag Die het gevaar uitstralen in den nacht! O hart dat van uw spiegel 't licht verloor, Den hemel miste en zonder hemel zonk... Maar 't hart dat van den hemel dwaalt, behoedt Gods eeuwig licht dat in 't verborgen waakt. De hemel waarschuwt met een zachte stem: Een slaaprig vogeltje dat weiflend tjilpt; De hemel redt met wat heel de aarde wijd Onwederhoudbaar overweldigt: 't Licht Redt iedre ziel van boven iedre kim.	voetnoot*) Uit een nieuwen bundel, ter perse bij W. Versluys.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Maurits Uyldert