De Beweging. Jaargang 9

[p. 175]

De dwerg
Door
Nine Van Der Schaaf.

Een dwerg kwam uit 't gebergte, uit een spleet
Van breeden bergvoet, waar het vocht sijpelend
Liep langs den rotswand, waar een schrale mosplant
Woekerend groeide langs het steil en
Brokkelend steenvlak; ver daarboven
Staken de boomen op, dreigend met hunne
Zwaarten overbuigend, in hunne kruinen
Ruischte de morgenwind, boven de boomen
Was het zonnige hemelblauw.

Uit de donkere spleet trad de dwerg
Met houweel in gekromden arm.
Zijn nek was gekromd, zijn blik was gericht
Naar omlaag. Sluw lachje om de lippen,
Spotduivel in 't oog, een nietig gedrocht
In de schaduw der rots.

Hij zag een mierenhoop bewegen naast zijn
Kleinen voet, een korte booze lach
Stiet hij uit, met zijn houweel

[p. 176]

 

Stak hij de aarde los en groef een klein

 

Diep graf voor de mieren die honderdtallig

 

Krioelden om zijn voet.

 

 

 

In het kleine diepe graf

 

Drong de moorder het ijverig volk

 

Met houweel en met voet.

 

De mieren in doodsangst vluchtten en rolden

 

Terug in het hol, of snelden verwoed

 

Naar het been van den kleinen gedrochtlijken

 

Man dien het spelletje leek en zijn haat-

 

Lijken lach deed klinken langs steenen wand.

 

 

 

Doch de taaie volhardende weerkracht des

 

Vijands verdroot hem. Van vluchtende mieren

 

Trapte hij vele nog dood, doch zijn arm droeg

 

Opnieuw werkloos 't houweel en zijn grijnzende blik

 

Ging opwaarts.

 

 

 

Trok hij een wapen te voorschijn?

 

Vogels zag hij in 't loover verscholen

 

En vogels langs 't hemeldak scheren,

 

Hij grijnsde en zweeg, de vogels zongen.

 

Hij wachtte, zij vlogen en keerden, zijn wapen

 

Dreigend geheven gleed neer zonder vuren.

 

Hij grijnsde en peinsde, hij minde den val

 

Van een vogel, getroffen in tierige vlucht:

 

Hun angstkreet, hun doodstrek.

 

 

 

Doch thans

 

Hoorde hij 't vreugdevol fluiten daarboven

 

Geduldig, achtte 't klein vogelgespuis

 

Zijn prooi niet. Zag hij niet groote

[p. 177]

 

Vreemde vogel, in 't loover heel stil

 

Gedoken, die van sterke takken zich droomend

 

Dragen liet. - Was hij wakend?

 

Waaghals, droomer, - was hij slapend?

 

 

 

Stoute bergknaap die wonen wou als een vogel

 

En in hoogen boomkruin driest geklommen was,

 

Zag hij nu droomensdroef zon en bergtop,

 

Blinkend blanke sneeuwkruin en de wolkenlooze

 

Hemel, tot het oog, vermoeid, lustloos nog

 

Staarde en zag niet meer.

 

Droom verwarde, 't vogelgefluit klonk

 

Flauwer, 't zoete levenskoor week

 

Verder, verder en de stille doodspracht

 

Die de droom tooverde, deed den peinzende

 

Glimlachen, want zijn hart was de blijheid

 

Voor een wijl moede en vroeg rust.

 

Droomer, dichter vroeg hij aan hemelmacht

 

Hem te dragen van dit hoog aardsch bed

 

Eer de stralende zon verzonk,

 

Eer de dag ten schemer leidde.

 

Slapen, en peinzen niet meer,

 

Rusten, en staren niet meer.

 

 

 

De dwerg had zoo lang gebeid

 

Tot het wachtensspel boeide niet meer.

 

Hongrig zijn oog omhoog,

 

Bevend zijn arm hij strekte,

 

Stil als hij 't wapen richtte,

 

‘Waaghals zoo hoog geklommen’

 

Mompelt met spot de kabouter,

 

Trekt en dan flikkert de vlam, galmt

 

't Geluid van het schot langs de bergwand;

 

Dan valt de vreemde vogel.

[p. 178]

 

En de dwerg graaft een groot wijd graf

 

Voor den stouten dooden bergknaap.

 

 

 

Het wreed spel geeindigd, zijn blik waart

 

Schuw rond en de stilte is hem vol fluistrende

 

Onheils-stemmen, - ijlings hij vlucht,

 

Verdwijnt door de rotsspleet, - wat later

 

De bergwand dreunt, wijl de dwerg met houweel

 

Baant den weg naar zijn donker rijk.