De Beweging. Jaargang 8

[p. 206]

De verre vulkaan
Door
George Gonggrijp

Groot en droomerig, ver en statig,

Nauw ontwaakt uit den donkren nacht,

Teeder rijzend en regelmatig,

Teeder en droomerig, forsch en zacht,

Zie ik de flanklijnen opwaarts gaan
Van den verhevenen, verren vulkaan,

Stil in morgens omwaasde pracht.

Zilverig-blauw wordt het hemelwater;

Zichtbaar wordt in het zonnig ruim

Die hij laat stijgen van uit zijn krater

Zegevierend, zijn macht'ge pluim: -

Over de landen en zeeën strijkt hij,
Tot aan de randen der aarde reikt hij,

Volgend der hemelsche winden luim.

Van uit des dageraads gouden mijnen

Gloeit en glinstert het zonlicht aan;

Bronzen ruggen en donkre ravijnen

Zijn in den wand van den berg ontstaan.

Het daagt: in wisslende, rijke schijn
Van gouden rug en van blauw ravijn

Staat en fonkelt de verre vulkaan.

[p. 207]

 

Aleer uit de deining der oceanen

 

De landen rezen, verhief alree

 

Zich deze en groette zijn broeder-vulkanen

 

Te Oost en West over ruimte der zee:

 

Hij wenkte hen met zijn rook-gedachten

 

En groette hen met zijn vuur in de nachten

 

En leefde hun heimelijk leven mee.

 

 

 

Hij heeft gezien dat de zee zich bouwde

 

Koraalgebergten te Zuid en Noord;

 

Hij heeft gezien de geboort der wouden,

 

De duizendjarige woud-geboort;

 

Hij heeft gezien het ontstaan van boom,

 

Van wolk en nevel en bron en stroom,

 

Hij heeft den zang der schepping gehoord.

 

 

 

Hij heeft gezien de verheven Goden,

 

Hij heeft den tred hunner voeten gevoeld.

 

Hij heeft den laatsten van hen geboden

 

De plaats der stilte en het hooge gestoelt

 

Voor sombre godlijke mijmeringen

 

Toen ook hun leven met schemeringen

 

Van dood en einde alree was omwoeld.

 

 

 

Hij heeft gezien hoe der menschen rijken

 

Machtig waren en gingen voorbij;

 

Hij zag hoe de heerschers moesten wijken

 

Voor nieuwer heerschers geweldenarij,

 

En laat over tijden en dingen gaan

 

De wolkende rook van zijn hooge vaan

 

Als teeken van hoogere heerschappij.

 

 

 

Want hij die langzaam de zeeën vulde,

 

De vlakte bouwde en bestroomen doet,

 

Die duizend eeuwen het leven duldde

[p. 208]

 

Van plant en dier en mensch aan zijn voet, -

 

Hij kan de dagen maken tot nachten,

 

Hij kan de landen met vuur bevrachten

 

En alle leven verdelgen met gloed.

 

 

 

Maar thans, in vredige morgenstonde,

 

Is zijn rook, die wentelend opwaarts streeft,

 

En dan, door den hemelwind lang ontwonden,

 

Over de landen en zeeën zweeft,

 

Voor mij, in 't heilige morgenuur,

 

Sein en symbool van het eeuwig vuur

 

Dat in alle dingen der aarde leeft.