De Beweging. Jaargang 8

[p. 312]

Uit ‘Het eigen Rijk’
Door
Albert Verwey

Zij beiden hebben het als vrinden
Moeten vinden,
De proevende droomer, de harde werker.
De Dood, die Berserker,
Die valsche pander,
Had d' een en d' ander,
Zoo hij hem had te leen bekomen,
D' adem benomen.
Maar de twee verbonden
Kon hij wel wonden
Maar niet vernielen.
Zoo van den Dader de leden vielen,
Sterkte die zoete
Zinner zijn voeten,
Opdat zij liepen naar schoone hoogte;
Zoo bronnendroogte
Vrat in den Peinzer
Hief de eeuwige Reizer
Den krachtlooze mee totdat zij wonnen
Onvermoede horizonnen.

[p. 313]

 

Nu liggen ze en rusten

 

Op een berg, als gered aan de kusten

 

Van den reinen oneindigen hemel.

 

Geen laag gewemel;

 

Maar alleen het gesuis in de pijnen

 

Boven hen - loodrecht lijnen

 

De stammen omhoog - is als het druisen

 

Van de etherzee verafstand tot een ruischen.

 

In hun ooren het bloed is niet anders als zulk een zingen.

 

Hun oogen dringen

 

De ruimte door, verloren

 

In vrede en gloren,

 

En geen gedachten

 

Aan de dagen die waren en de dagen die wachten.

Hoor hoe ik kom,
Ik de jager, de drijver,
De stem van de bosschen wordt stom,
Maar de wind van mijn ijver
Waait het gestrekte krom.
Ik de storm ben de schilder en schrijver
Van de runen waarin ik mij mom.

Doodstilte. En in nieuwe verwachting
Staan de bergen, zaagtandig getopt
Door de sparren wier donkre verachting
Hun spleten propt.

Hun geloof is het mijne: de wereld
Gaat niet naar deugd noch doel;

[p. 314]

 

De menschheid, verwijfd of verkereld,

 

Draait om de norm die de spoel

 

Van de eeuwige Moeders teekent;

 

Maar Macht die beduidt noch rekent

 

Troont in d' onbreekbaren Stoel.

 

 

 

Hoor, mijn adem vaart aan, zijn gedaver

 

Zet zich voort, door de stam tot de steen.

 

Dat 's van ons beiden 't palaver:

 

Ik de Storm, hij de Berg zijn nu één.

 

Schok na schok stuipt, geboomt kraakt, tot gruizel

 

Stort rots en omhoog onze derde gezel,

 

Een wolk als een hand, stijgt snel

 

Als in duizel

 

En ontlaadt - ha, we kennen u wel -

 

't Schot dat zigzagt en te brijzel

 

't Hout slaat dat splintert

 

En sintert, -

 

En neerzinkt in ons, in ons,

 

En wij drieën verbonden

 

Wachten 't gegons

 

Als uit honderden monden:

 

De regen,

 

Van boven, van onder,

 

Stroomend en borlend,

 

Stralend en morlend,

 

Overal,

 

Langs berg en in dal.

 

 

 

En de menschen beneden reiken

 

En hopen een drop van het vocht,

 

Dat geboren uit lucht, vuur en aarde,

 

De elementen die van elkaar wijken

[p. 315]

 

Ontsprong toen de geest die hen paarde

 

Hun oneenigheid overmocht.

 

 

 

Ik de zwoele profeet die mijn oordeel

 

Zwijg en weerhoud,

 

Draag uw verkwikkende voordeel,

 

Vuur-vol en koud.