De Beweging. Jaargang 8

[p. 67]

Twee gedichten
Door
M.S. Roetman

Door 't prachtig water rilden dunne reven,
daar luidloos roeiers dreven in hun boot.
Hoe helder spiegelde 't oranjerood
der lucht erin, waartegen hoog geheven
de wimpel van een schip; hoe duidlik sloot
dat in zijn ronding 't donker beeld van even
bewogen grasrand, wijl in 't blauwe dood
van verte nauw bleef enkle molen leven!

De gele scheepslamp leek een innig oog,
dat had aan teder mooi zich zat gedronken
van nat, waarachter zon was neergezonken,
't zeil te benijden dromer, toen het toog
traag naar zijn doel bij de eerste sterrevonken,
daar die 't roer draaide rustdag was geslonken.

De zon kwam op, toen paarse nevels lagen
op 't paarse land en leek van gloeiend goud
een wel, die water, huisjes, torens zagen,
blinkend opeens uit droom van koele grauwt'.

[p. 68]

 

Wel duizend wolkjes, 't hoogste van den hemel

 

beklimmend, schenen vlokken van haar schuim,

 

dat de aard zacht tintte door zijn weids gewemel

 

en telkens dieper 't eindeloze ruim.

 

 

 

Kanaal met schepen, spoorbrug, groene zijde

 

van dijk en slootjes bloosden wonderrood,

 

om langzaam dan te bleken. O, dit blijde

 

bleef in veel ogen nog, nadat het vlood!