De Beweging. Jaargang 8

[p. 305]

Het Joodsch Nationaal Fonds
(Bij zijn tienjarig bestaan)
Door
Jacob Israël de Haan

O, Feest van bloemen in den zoeten zomer
Wanneer het veldvolk blij zijn offervracht
Van gave garven in den Tempel bracht
Na zeven weken werken van den Omer.

O, Feest der Wet, die machtloos niet meer heerscht,
Want onder vreemde wet gaan wij gebogen,
Gehoond, gehaat, geduld met mededoogen;
Eens waren wij der eerste volken 't eerst.

Kunnen wij feesten vieren, zóó gebannen,
Gebreukt, gebrand in ieder vreemd gebied?
Wij tellen de Omer, maar wij tellen niet
Ons tal van helden en gevallen mannen.

Schaduw van smart bedroeft al onze dagen.
Beter dan feest is bede en dof geklag;
Want voor mijn volk, nooit zeker van zijn dag
Valt niets zoo zwaar als heugenis te dragen

Dier weidsche dagen toen de stadsmuur machtig
Rondom de pracht van tuin en tempel stond,

[p. 306]

 

Geen volk ons veld vertrad en steden schond,

 

Toen de eigen Wet ons vroom maakte en volkrachtig.

 

 

 

Leed is elk feest, en toch, toch, doet het hopen

 

Het vast herstel van stad en heerschappij;

 

Die slaven werden worden weder vrij,

 

't Oud Land ligt voor zijn nieuwe Zonen open.

 

 

 

Nu lijkt het droom, dat daar weer kostbaar koren

 

Rijpt onder zon en zwelt van zoeten wind,

 

Nu lijkt het droom, dat een volk weer begint

 

Trek naar zijn land, twintig eeuwen verloren.

 

 

 

En 't lijkt een droom: de Tempel weer herbouwd,

 

De bronnen levend, huis en stad hersteld,

 

Geurend de gaarden, vruchtbaar 't golvend veld

 

En 't Volk door eigen macht veilig-vertrouwd.

 

 

 

Maar 't is geen droom: als een trotsch volk het wil.

 

Wie zal zijn land in vreemde handen houden,

 

Laat braak de velden die we eenmaal bebouwden

 

En onze steden dood en dorplijk stil?

 

 

 

Zij haten en honen ons, alle smaders,

 

Dat wij vaderlandloos maar staan naar geld.

 

Geef 't uwe goed; wij koopen veld voor veld

 

En stad voor stad het land van onze Vaders.

 

 

 

Wij zijn niet needrig meer; maar houden trotsch

 

Het hoofd tegen ieder volk opgeheven.

 

Ik, een Dichter, vraag u: ‘Waar is gebleven

 

Een volk zoo groot onder onheil des Lots.’

 

 

 

En dus in trots vieren wij weer het Feest

 

Van Wetgeving, Oogstoffers, Tempelbloemen,

[p. 307]

 

Vast vertrouwend, dat men ons weer zal roemen

 

Machtiger dan wij vroeger zijn geweest.

 

 

 

Maar feestvierend, gedenk de makkers mild

 

Die stad voor stad, veld voor veld, ons Land koopen,

 

Zeg niet: ‘eens Dichters droom, een hooploos hopen’.

 

Het is geen Droom als gij de Daad maar wilt.