De Beweging. Jaargang 8

[p. 171]

Drie gedichten
Door
E.G.J. Gimbrère.

Op 't blanke sneeuwveld hingen nevels
En wolkenbergen stonden stil,
Getint door rooden tooverschemer,
Door schemer die niet wijken wil.

De nevels beeldden witte weiden.
Een herder dreef zijn talmend vee.
De wouden kropen langs de bergen
Waar woonde weenend liefdewee.

En van het bergpad daalde langzaam
Een blonde maagd met hangend haar,
Dat als het langs haar wangen wiegde,
Zij wegstreek met een licht gebaar.

Het roosje dat langs Alpenwegen
In witte kleuren eenzaam bloeit,
Hing van haar lachend-roode lippen,
Waar soms een zacht geneurie vloeit.

Terwijl zij ging steeg uit de wouden
Met zwaar gekras een kraaienschaar.
Met trage slagen aangedragen
Hielden zij stil vlak boven haar.

[p. 172]

 

Nu zwegen zij. En droomen wevend

 

Van lang bewaakte hoop en rouw,

 

Dreef bij hun draaiend hooger-zweven

 

Een glans op vleugels donkerblauw.

 

 

 

De maagd stond stil. De lichte sluier

 

Dien zij om hare schouders droeg,

 

Vloog wapperend op den vluggen adem

 

Van Wind die haar geheimen vroeg.

 

 

 

Mij werd het wee. Zooals de wolken

 

Geruischloos naar het Noorden gaan,

 

Zoo sloop ik langs het bergpad, bevend...

 

Ik greep haar hand...Ik zag haar aan...

 

 

 

Ik houd van peinzen lang en droevig,

 

Wanneer de lichte Venus lacht,

 

En de komeet gluurt langs haar sluier

 

En alles wit op bruiloft wacht.

Vier kloosterlingen, zwart gekleed,
Met witten boord en blinkend kruis,
Staan roerloos in het windgesuis
En denken over dood en leed.

Het water ligt daar blauw en breed,
Waarover laag met flauw geruisch
Een duif zich haast naar 't duivenhuis
- Het water is zoo lief en wreed. -

En plots, weergalmd door duin en woud,
Stijgt op een lied zoo hoog en blij,
Dat mij de weemoed zinkt in 't hart.

Gelukkig, voor wie vreugde houdt
Op leed de overhand! Wee mij!
Ik zie in alles dood en smart!

[p. 173]

Veronica

 

Met schreeuwend dringen wordt de massa voortgedreven,

 

De enge straten door. Men roept van hooge daken,

 

Men scheldt en hoont en lacht met scheefgewrongen kaken:

 

‘Ziedaar, daar gaat de Weg, de Waarheid en het Leven!’

 

En Christus hoort en zwijgt - Soldaten hem omgeven.

 

De paarden duwen menschen trug die kreten slaken. -

 

Hij sleept zijn kruis, dien kruis en kroon tot koning maken.

 

En van 't gelaat drupt bloed en zweet, zijn lippen beven.

 

 

 

Langs paarden heen stort zich een vrouw met weenend' oogen.

 

En sprakeloos biedt zij een doek van 't fijnste linnen.

 

Hij reinigt zijn gelaat en wil zijn liefde toonen...

 

Want op het doek verschijnt zijn aanschijn na het drogen...

 

Hij glimlacht, want hij weet dat sommigen hem beminnen...

 

Dan wordt hij voortgesleurd en hoort weer spot en hoonen.