De Beweging. Jaargang 8

[p. 144]

Levensresten
Door
W.L. Penning Jr.

Zorgstoel -? neen, praatstoel wees u 't lot;
En zwaar zij 't hart, de geest blijft spelen,
En zet een wacht voor 't oud verdriet:
Verheffen kan het droefste lied,
Maar klaagtoon in 't gesprek drukt neêr en gaat vervelen.

Eén wolkjen onderschept de zon,
Eén zucht benauwt een blijde omgeving;
Vermeden, veilt vergeefs zijn leed
Die and'rer stille smart vergeet,
En elk vervolgt om blijk, of schijn, van medeleving.

Gij - door uw scherts er voor behoed
Te ontstemmen, of ontsticht te worden -
Uit diepste vreugdgemis, zie op:
Die vrucht genoot na bloem en knop,
Prijze aan zijn boom nog 't blad, veelkleurigst nu 't haast dorde!

[p. 145]

II
Toeluisteren

 

Aan F.H. Eydman.

 

 

 

Vriend! die den booze in mij beleest

 

En opjaagt uit zijn hoeken,

 

En leegte vult met goeden geest

 

Uit bladen en uit boeken,

 

- Niet enkel vóedt ge uw lettergast:

 

Zoo streelende ook de zinnen

 

Als telkens weêr mij 't maal verrast,

 

Zoo vroom laat het zich innen.

 

 

 

Klaar zegger - in wiens stemgeluid,

 

Natuurgeluid gebleven,

 

't Spel van gemoed en geest zich uit,

 

Bij zang of spraak om 't even -

 

Fraai komt ge een rein gekweekte gaaf

 

Leeskunstig door te voeren, -

 

Mij, die me daaglijks daaraan laaf,

 

Zeldzamerwijs te ontroeren:

 

 

 

Mijn eigen verzen, meest me ontgaan,

 

Krijg 'k op zijn schoonst te hooren;

 

Al meer herken 'k mijn dicht-bestaan,

 

En warm voel 'k mij bekoren!

 

Kon 'k straks, ik die aan de'eindpaal sta,

 

De baan opnieuw beginnen,

 

Licht sloeg 'k een andere uitkomst gâ -

 

Doch liet zich 't Beetre winnen?

 

 

 

Toeluist'ren maakt me helderziend;

 

Weêr daad doorleef 'k en dingen,

 

En ga weêr de oude wegen, vriend!

 

Ook die wij-samen gingen;

[p. 146]

 

Jeugd, liefde's klaar of donker uur,

 

Geestdriftig zoeken, strijden, -

 

't Schijn-vluchtige openbaart zijn duur

 

In schoonheid boven 't lijden.

 

 

 

Hoeveel 'k mij jammerlijk verwijt,

 

Kunst diende ik naar vermogen;

 

In de aandrift school mijn heerlijkheid,

 

Mijn hoogste loon in 't pogen.

 

Liefst móeizaam werd van zorg verpoosd,

 

Bij rust-dwang dierf ik zegen;

 

Thans klinkt uit eerlijk werk één troost -,

 

Blinkt vast bezit mij tegen.

 

 

 

Op ervers wachtend, als ik ga,

 

Wien 't liefste heeft begeven,

 

Blijve eenig levensteeken na -

 

Misschien voor láter neven?...

 

Zou 't mèt mij zinken, - half getroost

 

Zoo 't lied mijn tijdkring diende,

 

Beluister 'k, werkloos nu verpoosd,

 

In 't mijne ook 't lot der vrienden.

 

 

 

Naar vrienden-rust verneem 'k mijn groet,

 

Naar vrienden-hart mijn danken;

 

Uw lezing dank, bouwt mijn gemoed

 

Zijn huis weêr op, uit klanken.

 

Van 't boek af, mag úw oog zich vrij

 

Op blóei des huizes vesten -

 

U bleef de hulp des mans terzij':

 

Met handslag, broeder! eeren wij -

 

Gij 't leven, ik zijn resten.

17 Maart 1912.