De Beweging. Jaargang 7

[p. 190]

Als eene roos...
Door
Paul Verbruggen.

Aan M.H.

Als eene roos nog lang
den zoen bewaart
dien zij bij 't dauwen
van de zon ontving
en nog een lichte streep
van rood vertoont
op hare bruine blaertjes
als zij aan 't verwelken is,
zoo draagt uw ziek gezicht
een enklen sprenkel nog
van 't gouden licht
dat ons die morgen gaf.

Gij leunt uw bleek gelaat
tegen de koude ruit
en uwe blauwë oogen
zien met droomenglans
hoe op de zwarte steenen
op de groote plek
de regen zilverlichtjes
brandt;

[p. 191]

 

uw wordend borstje hijgt

 

en gouden traantjes

 

vallen op uw witten arm

 

die 't kranke lichaam steunt.

 

Gij weent daar gij mijn tranen leest.

 

 

 

Vergeet dien dag

 

van rijke zon en blauwe bloemen

 

die met den dooden-geur

 

van lang vergane dingen

 

ons bei bedroeven moet

 

en laat niet sterven op uw bleeke wang

 

den enklen sprankel licht

 

waarin ik vroegre jaren zie.