De Beweging. Jaargang 7

[p. 186]

Verzen
Door
J.J. De Stoppelaar.

Zij allen, die vóór ons geweest zijn,
Zij hebben ons samen gedacht,
Die gasten aan 't eendere feest zijn:
De sterren der komende nacht.

Voor hen zonk de wereld ten onder;
Wiè weet of ze droomden naar méer,
Al hoopten zij ook op het wonder
Van God en het hemelsche heer.

Bekenden en - zachter!...gekenden
In de akker der aarde vergaard
Zoo wijd, dat mijn oogen die wendden
Zich 't einde niet hebben verklaard;

Soms hing er van bloesem tot vruchten
Hun boomgaard in 't levensleen vol,
Waar 't jaar onder groeizame luchten
Van lente tot najaarsoogst zwol.

[p. 187]

 

Soms hielden hun winters de buien,

 

De rijzende stormen in toom;

 

Maar één was genoeg en het luien

 

Der klokken was 't eind van een droom.

 

 

 

Een droom...als het eindeloos wijken

 

Van kimmen wier broozende pracht

 

Alleen nog de handen doet reiken,

 

Maar zonder dat iemand meer tràcht.

 

 

 

Dan, velen trof vóór hunne vreugde

 

En weinigen vóór hunne smart

 

- Hoe lang, dat hun doodskreet mij heugde -

 

De borende vlijm in het hart.

 

 

 

En sòmmigen lieten niets achter

 

Dan slechts hun verlorene naam;

 

Een enkele alleen bleef een wachter

 

In 't heilige huis van de faam.

 

 

 

Maar bliksem, die donderloos vluchtte,

 

Eén heeft mijne droomen doorboord;

 

Toch weet ik dat donder wel ruchtte

 

En verren dien hebben gehoord.

 

 

 

En waak ik in zomersche nachten

 

Als 't weerlicht verbloeit aan de kim,

 

Dan kàn ik niet langer meer wachten

 

Om de ernst van zijn doomende schim.

 

 

 

Want oogen, de stervensverklaarde,

 

Vervuld van een glanzende peis,

[p. 188]

 

Beloven mij meer, dan op aarde,

 

Zijn stem kon van 't hoog paradijs.

 

 

 

Maar àllen: bekenden en - zachter!...

 

Gekenden, van onder één dak,

 

Ontdaan van den knellenden lachter,

 

Het lijf, dat te moe werd of brak;

 

 

 

Maar àllen: de levende dooden,

 

Wier hartslag nog klopt in òns bloed,

 

Zij gingen ons voor: onze boden,

 

Zij komen ons straks tegemoet.

Welk pad te nemen dezen avond?
't Is al zoo laat -
Maar schuwen niet, die zijn gehavend
Het breed rumoer van stad en straat?

Kind, geef mij uw verkilde hand,
't Is al gelijk,
Of 't vreugde of leed is, dat ons brandt,
Wij immers zijn tezaam en rijk.

Want voordat, bij het morgenrood,
De sterren bleeken,
Zijn uwe lippen reeds vergood,
En zijn uw angsten reeds geweken.

Wij hebben eens een plaats gevonden
Bij Eros' stoet,

[p. 189]

 

Wij, kind, zijn éédle vagebonden,

 

Want goden hebben ons gegroet.

 

 

 

En zouden wíj dan 't heil niet vinden,

 

Voordat het daagt,

 

Voordat door koele morgenwinden

 

De gansche lucht is schoongevaagd?