De Beweging. Jaargang 7

[p. 181]

Bemoediging
Door
Nico Van Suchtelen.

Het leven droom? zoo treurt ge; maar is droomen
Niet leven in dit ver en veilig oord,
Waar wat ons werd onthouden of genomen
Gansch onbestreên behoort? -

Wij droomden eens. Wij droomden van elkander;
En eindlijk ook leidde ons het lot bijeen.
Hoe leek toen 't werklijk leven ons een ander
Dan 't eens in droom verscheen!

Wij waren saam, maar dieper nooit gescheiden;
Wij spraken, maar wij waagden niet verstaan;
Wij zochten en toch moesten wij ons mijden
En eenzaam samengaan.

Toen, ééns, o eens zagen we elkaar in de oogen,
En mond op mond, en bevend hart aan hart,

[p. 182]

 

Stonden wij stil...en scheidden, en gebogen

 

Keerde elk tot de eigen smart.

 

 

 

Een warre droom scheen ons toen 't werklijk leven,

 

Een donkre nacht van onrust en verdriet:

 

Geen glimp van blijheid was er ons gebleven,

 

Geen hoop roodde in 't verschiet.

 

 

 

En nu? Waren wij ooit elkander dichter?

 

't Geloof, 't geluk, dat schijnbaar ons ontviel,

 

Droom bracht het weer en licht en immer lichter

 

Straalt het van ziel tot ziel,

 

 

 

Wanneer in lange, stil-doorpeinsde nachten -

 

Een lichte, zilvervleugelige schaar

 

Van elfen - onze heimlijkste gedachten

 

Vinden opnieuw elkaar;

 

 

 

En spelen samen, luchtig en onschuldig,

 

Langs weide en veld in glanzend sterregoud;

 

En zoeken, zoo zij dolen, zacht-geduldig

 

Den weg door 't scheemrend woud;

 

 

 

En voelen, hart aan hart, bij 's uchtends doomen

 

Weer gloren, zuiver en gansch ongerept,

 

Die liefde die niets is dan droomen, droomen,

 

En niets dan schoonheid schept.

 

 

 

Een dwaze droom, zoo treurt ge, werd ons leven,

 

En alle werklijkheid een vaag fantoom?

 

O Lief, ons werd die zoetste troost gegeven:

 

Te leven in den droom.

[p. 183]

II De Tijd.

 

O Tijd, die schrijdt staag af en aan,

 

Onhoudbaar, onvermeden,

 

En door uw rustloos verder gaan

 

Maakt toekomst tot verleden.

 

 

 

Die nimmer, nimmer van uw pâan

 

Wendt tot wie ontevreden

 

En wrokkend staren naar 't vergaan

 

Geluk van hun verleden;

 

 

 

Die nimmer, nimmer stil blijft staan

 

En hoort op klacht noch beden

 

Van wie zich krampend klemmen aan

 

Hun wankelschoone heden;

 

 

 

Die spijt en droefnis, vrees en waan,

 

Hoe luid hun stemmen streden,

 

Zwijgend langs keerelooze baan

 

Steeds zijt voorbij geschreden.

 

 

 

O Tijd, maar die wie met u gaan

 

Leidt door een eeuwig Eden,

 

Waar kiemen, bloeien en vergaan

 

Al 's levens werklijkheden;

 

 

 

Heb ik uw stommen blik verstaan? -

 

U volgend, sterk, tevreden,

 

Doorleve ik dan in droom en dâan

 

't Leven der eeuwigheden.