De Beweging. Jaargang 7

[p. 48]

De Gevangene
Door
Th. Van Ameide.

Hoog in top van hoogsten toren
ligt hij levenslang
in de oneindigheid verloren:
vloek noch zang
komt zoo verre wegen tot hem opgestegen
uit het land beneden tot zijn steil gevang.

‘Brand van zon en beet van winden,
Sterren-bange nacht,
nevels, die mijn oogen blinden,
eeuwge jacht
van de vrije wolken, die de oneindge kolken
van den heelen hemel meten aan hun macht:

Naakt geweld van kille vlagen,
schitterfelle gloed,
laat gij nimmer van uw stâgen
euvelmoed?
Kunt gij nimmer rusten, vóór uw kwade lusten
aan uw weerloos speeltuig voluit zijn geboet?

[p. 49]

 

IJz'ge nachten, al uw sterren

 

blinken rond mijn huis:

 

ziet mijn kleine ramen sperren

 

't ijzren kruis:

 

maar uw gouden maliën zijn mij wreeder traliën,

 

bannen mij de ziel in hoeveel banger kluis!

 

 

 

Wolken, wilt zoo fier niet draven,

 

laat mijn hart in vreê,

 

trekt mijn hart niet uit zijn haven,

 

uit de steê

 

waar zijn donker vragen zweem van licht mag dagen,

 

mijn gekerkerd hart naar vrijheids schijn niet mee!

 

 

 

Nevel, scheid mij weer van de aarde:

 

wegen en rivier

 

zie ik, lange lijnen naar de

 

verten hier,

 

maar geen bezig woelen, maar geen blij krioelen

 

van de kleurge menschen, van hun bont vertier.’

 

 

 

Duizelhoog blijft eenzaam hangen

 

zijn benauwde cel,

 

rustloos drijft het zielsverlangen

 

's harten wel:

 

aarde zal 't niet erven, hemel moet het derven,

 

eigen eenzaam leven moet zich zelven geven

 

voor ziels leve' en sterven

 

glans van eigen hemel, gloed van eigen hel.