De Beweging. Jaargang 7

[p. 79]

De lamp
Door
Nine van der Schaaf.

Kom hierbinnen die omdolen in den nacht, want hier schijnt het licht van de wonderlamp. Hier is alles heilig en het licht omstraalt u, en uw armen, tot bidden opgeheven, omarmen het licht. Het vloeit langs uw donker gehavend kleed, van omhoog straalt het, van de hooge zoldering waar de lamp hangt. Gij hoort suizen en fluisteren, maar geen geluid zal u pijn doen en geen vreemde zal u, vreemde, verrassen. Deze fluistering is van schoonste muziek de herinnering, - sluit uw oogen en menschgestalten zullen langs u heen gaan en gij zult de suizing hooren van hun zachten gang.

Hier brandt de kostbare lamp van de eeuwigheid. Hier is God en hij is groot, - zijn adem is een onzichtbare wolk, groot als de wereld, zijn hand stuwt de wereld. Hij is onzichtbaar, doch zijn lamp brandt hier, en het milde licht is zijn licht. Sluit uw oogen voor het licht van God, leg u neder en zoek den slaap, want in den koelen slaap, als de uren u ongemerkt voorbijgaan, is hij dichter bij u. En in de eeuwige slaap zal hij u gansch naderen.

God, de vader, heeft alle menschkinderen lief. Hier in de dorpskroeg speelt een meisje viool voor de dansende paren. Haar speeltuig geeft onzuivere geluiden en de wijsjes die zij spelen moet zijn niet fraai, nochtans speelt zij geduldig voort, naar den wensch der dorpelingen en haar muziek schaft veel vreugde. Zij staat met het gezicht wat afgewend van de

[p. 80]

dansenden en hoort het gedruisch nauwelijks, doch als een stem haar een liedje toeroept hoort zij en een beweging van haar hoofd, van goêlijk toestemmen of een enkele maal grillig weerstreven is haar antwoord.

Zij deelt in de vreugd niet, zij vervult in de danszaal haar taak. Als het pauze is en de dansenden neerzitten doet zij bedelend haar ronde, - men geeft haar gul en daarna gaat ook zij rusten in een stillen hoek en telt haar geld. Het is altijd dezelfde som, iets meer, iets minder en zij noemt het altijd veel en haar oogen turen immer met verwondering naar het geld en dan ziet ze schijnbaar opmerkzaam naar het luidruchtig gezelschap. Maar zij geeft weinig acht op de dingen die ze ziet en de menschen letten weinig op haar, als het pauze is, en als ze dansen op de tonen van haar viool, letten ze op haar nog minder.

Een der mannen die wufte, lachende oogen had, heeft haar liefgehad, - betooverd en moe heeft zij gerust in zijn armen, doch zij heeft zich opgericht en zwijgend zijn zij uiteengegaan. Zijn blik is ook nu in de danszaal de eenige die ooit de hare treft, doch zij zoeken elkander niet meer. In den nacht als allen heengaan betrekt zij haar klein eenzaam huisje en niemand volgt haar. En in haar huisje telt zij nogmaals en langdurig haar geld en meet zorgelijk uitgaaf aan inkomst.

In 't verleden heeft zij moeizamer gebedeld dan thans in de dorpskroeg; - doodarm kwam zij in de wereld, niemand kende haar en de wereld is karig voor vreemden. Eindelijk heeft zij voor weinig geld haar waardelooze viool gekocht en wint daarmee, in dit afgelegen land haar brood.