De Beweging. Jaargang 6

[p. 288]

Drie gedichten
Door
J.J. De Stoppelaar.

De sterren en de blanke maan
Ze zijn allang voorbijgegaan,
Nu klimt alweer de morgenzon
Op langs de blauwe hemelbaan.
De vogels zongen heden vroeg -
Het uur had zang en klank genoeg
Want met het prilste licht begon
Gedruisch, toen regen nedersloeg.

Maar uit de lage landen kwam
Een koele wind, die regen nam.
De zon ontplook; daar rees en stond
Een gouden boom aan gouden stam,
De schoonste van den ganschen tuin,
Waar hemelzee bij hemelduin
Verspoelde aan verren horizont...
Toen viel de nacht in broklend puin...

[p. 289]

 

Een bloeiend licht bescheen dë aarde

 

En elke bloem, die geur bewaarde,

 

Had tot dit uur dien schat verborgen

 

Voor veld en bosch en iedre gaarde.

 

Want kent ge niet dit geurig feest:

 

Altijd zijn bloemen schoon geweest,

 

Maar in den voornacht en den morgen

 

Bloeien en geuren zij het meest.

Wat waart gij als een scherp geluk
Mijn denken vlak nabij,
Alsof uw hand haar blanken druk
Vast op mijn harte lei?

Wat was uw stem, uw zoete lach
Dicht aan mijn luistrend oor,
Als zong een vogel dezen dag
Mijn donker venster door?

Had ik de kamer van mijn ziel
Voor ieder niet gesloten?
Toch, van uw lach, die binnen viel,
Heb 'k al de vreugd genoten.

Want aan ziels stille schaduwwanden
Hingen verbleekte beelden,
Die uwe en andre dierbre handen
Mijn vreugde eenmaal bedeelden.

[p. 290]

 

En in den nacht van mijn verleden

 

Sluimerden vroegre namen,

 

Daar ben ik tijden langs getreden

 

Als langs gesloten ramen.

 

 

 

Nu is het of de beelden spreken...

 

Gij met uw zoeten lach

 

Deedt al de vensters openbreken

 

Voor nieuwen, schooner dag.

Dit is een goudgedauwde droom,
Waarvan mijn morgen 't blinken vond,
Als strooide een blondgetooide boom
Een doodstapijt voor eigen grond.

Ik weet het nu. In 't nachtlijk uur
Herwon mijn hart zijn eenge deugd:
De trouwe zorg voor 'n koestrend vuur:
Daar had een arme vriend zijn vreugd.

Hem zong 'k uit vroeger tijd een lied:
Mijn stem klom - als een gouden maan
Naar 'n donkre lucht - door ver verdriet,
Maar daalde weer langs lichter baan.

Hij lachte zalig bij mijn stem;
Wat drukte warm zijn hand mijn schouder -
Hoe kwam het dan, dat 'n lach van hem
Mij plotsling doodmoe maakte en ouder?

[p. 291]

 

Nú koelt hem de uchtend het gelaat,

 

Dat zich naar 't vage glinstren wendt,

 

Waar 'n roodvoordroomde dageraad

 

Reeds de aarzlende eerste stralen zendt.

 

 

 

Maar mij is 't of hij dezen nacht,

 

Bij ieder woord tot nieuwen moed,

 

Een deel geroofd heeft van mijn kracht,

 

Een deel gedronken van mijn bloed.