De Beweging. Jaargang 6

[p. 294]

Sonnetten
Door
Henr. Labberton-Drabbe.

De wind der wereld veegt de banen schoon
Van zielsverlangen en van teêre dingen,
Diep in mij woelt een sterk verborgen hoon
Voor al wie in dien luister ondergingen.

De donkre kamers van mijn eigen woon
Waar fijngewiekte blauwe vogels zingen,
Spreiden de glorie van een nacht ten toon
Waar nooit vermag dat duister door te dringen.

Trillende veêlesnaren toovren zacht
Alles wat op den diepen bodem wacht
Tot spelend, stil geluk, tot innge vreugd.

De wereldlach die mij maar nauwlijks heugt,
Schatert in verre verten langs de pleinen,
Lach, waarin alle waarheid moet verkwijnen.

Koude verstarring van 't gevoelsbewegen
Is 't harde woord dat uit de monden breekt:

[p. 295]

 

Zooals uit wolkenzacht de kille regen

 

In dichten sluier op de straten leekt.

 

 

 

Ik vraag: moet zóó langs denkens weeke wegen

 

De schoonheid komen, die de banen breekt?

 

Moet zoo uit zielssfeer komen neergezegen

 

De waarheid die tot droeve harten spreekt?

 

 

 

Gelijk een oud karkas uit welige aarde

 

Komt ijzig 't onomwonden woord naar voren,

 

 

 

Het windbewoogne der bebloemde gaarde

 

Ligt onder 't sneeuwkleed, vast en licht-verloren.

 

 

 

Hoe dán toch zullen droomens vage sferen

 

Tot waarheid zich en rust kristalliseeren?

Het milde leven brandt stil in ons voort
Terwijl wij denken aan den dood - en meer;
Warm stijgt het onbegrepen, zachte woord
Ten laatste uit warrelend gedachtenmeer.

Maar niemand die de innige waarheid hoort,
En altijd rijst het zwijgend vragen weer
Of 't leven eindigt door den dood verstoord:
Menschelijk denke' is vreemd en àl te teer.

De blauwe lucht huift over bladergeel
Of bloemerood en zonnge korenaren:

[p. 296]

 

Er zijn geen oogen die het vast geheel

 

Rustig als door kristallen stolp ontwaren:

 

 

 

't Leven is uit vizioenen en uit droomen,

 

Bloeïing van eeuwig wisslende fantomen.

Droomen ontstaan op onbegrepen grond:
Plots lacht het leven en zijn zachte oogen
Staren ons aan en op diezelfde stond
Licht in het blauw verschiet het ongewogen

Geluk, dat als een bliksemschicht ontstond.
Dan komt opeens het scherpe onmeedoogen
Van levensbranding, en een diepe wond
Gaapt als een muil: wij wanen ons bedrogen.

Maar nimmermeer kan dàt geluk vergaan,
Dat eèns den zachten blik heeft doen verdonkren:

De bloem spreidt een voor een haar witte blaân,
Tot in de zon het gulden hart mag flonkren,

Dan, als de maan komt met haar kouden luister,
Schijnt zij als zelf een zon in 't lichte duister.