De Beweging. Jaargang 6

[p. 287]

Aanteekening

Eino Leino

Finsch is geen taal die zich makkelijk leeren laat en dus deed het me genoegen in Drifsnö, den laatstverschenen bundel van Bertel Gripenberg, een ‘Elegie naar Eino Leino’ aantetreffen. Eino Leino heet sedert verscheidene jaren de belangrijkste van hen die in het finsch dichten. Oorspronkelijkheid en vreemdheid worden eigenschappen van zijn poëzie genoemd, zijn beeld wordt geprezen als vast en levendig, zijn taal als klankvol, rijk, en dikwijls, in haar zinsbouw, spreukachtig.

In Gripenberg's zweedsche lezing van de ‘Elegie’ zijn al die eigenaardigheden herkenbaar, en tevens een diepte van gehalte die ik, door trouw te blijven aan ritme en beeldspraak, getracht heb weertegeven.

A.V.

Jeugddagen bleeken,
Snel als een stroom is vergleden.
Herstgrauwe draden
Spint reeds het lot om mijn leden.
Vruchtloos, ach vruchtloos,
Tracht ik de stonden te houden
Vreugd wil niet schenken
Wijn tusschen vroolke vertrouwden.

Verweg achter mij
Liggen strijdwillige dagen.

[p. 288]

 

Enkel, van zielsroes,

 

Bleef me de erinnering jagen.

 

Diepten ontbonden me.

 

Zal ik omlaag weer geraken?

 

Eéne is mijn hoop maar:

 

Eén stond van rampvrij waken.

 

 

 

Diep onder zoden

 

Wachten me rust en vrede.

 

Nooit in den tijd wordt

 

De eeuwige zwerver tevrede.

 

Vrieswinden zuchten,

 

De avondzon werpt gloeden,

 

Langzaam gevoel ik

 

Schoonheidsverlangen verbloeden.

 

 

 

Droomlands bloemlichte heuvels

 

Slokten de golven,

 

Arm ben ik - alles heeft

 

Losprijs van zangen verzwolgen.

 

Eéne sekonde

 

Won ik voor volste offrande.

 

Duur met verdriet betaalde ik

 

Droomgoud dat brandde.

 

 

 

Wee mij, hoe moe is mijn hart nu,

 

Binnenst daarbinnen!

 

Is niet te zwaar de

 

Last die drukt op mijn zinnen?

 

Hoor ik tot hen die

 

Willen maar niet vermogen?

 

Winstlooze zege heeft

 

- Luidende maar - mij bedrogen.

[p. 289]

 

Vruchteloos, alzoo,

 

Droeg ik mijn zware ellende,

 

Boeien verbrak ik,

 

Schepen verbrandde ik eer 'k wendde.

 

Moet ik bezwijken,

 

Nu, daar mijn kracht ik behoefde?

 

Stijven, nu pijn van mijn wonden

 

Tijd al verdofde?

 

 

 

Hooploos, des hemels

 

Afgunst met zwaard te vervaren!

 

Zonder de trouwen te troosten

 

Klinken de snaren.

 

Vrièsgeest spreekt al.

 

Zang die vluchtlam is moet kruipen.

 

Stervend weg naar mijn holte

 

Wil als een roofdier ik sluipen.