De Beweging. Jaargang 5

[p. 108]

Lot En Natuur
Door
W.L. Penning Jr.

I

Daar borg uw huis weêr huiselijksten zegen!
- En 't was of 't graf,
Nu vreugdezorg in 't wiegje kwam gelegen,
Ontnomen schat hergaf.

Vast sloten, enk'le jaren, zich uw armen
Om heil en hoop...
Toen staakte uw kind zijn spel; maar geen erbarmen
Stuitte zijn levensloop.

Zoo vaak gij sinds uw liev'ling zaagt verjaren,
Verjaarde 't leed....
- Onzichtb're hand strookt thans zijn wang, zijn haren,
Zacht als úw hand ooit deed;

Met tranen sluit uw kus die roerende oogen,
Door 't leed geblind;
En, kinderloos, saam looft ge in rouw gebogen
De redding van uw kind.

[p. 109]

 

Geloken bloem in 't sneeuwbed, ligt zoet-vredig

 

Zijn onschuld neêr;

 

Straks over moederaard', en door 't droef-ledig

 

Dwaalt glans uit ver weleer.

 

 

 

Erin'ring hoort er voetjes gaan en komen,

 

Hoort lach en stem...

 

- Uit droom schrikt ge op, om saam opnieuw te droomen

 

Van éénzijn ook met hèm:

 

 

 

- Gevoelsdroom vleit, en wordt niet losgelaten;

 

Hij is gekocht

 

Met martelpijn die 't leven zou doen haten,

 

Zoo 't hart niet hopen mocht.

 

 

 

18 October 1908.

II

Voorbarig viel de winter in,
Als gauwdief nu ontvaren
Langs dooiend ijs en groene baan
Van neêrgesmakte blaêren.

Verrassend ruischt behouden schat,
Gekroond staan nog de boomen;
Met vinkenslag in warme zon
Schijnt zomer weêrgekomen.

Toch schildert herfstpenseel ons bosch,
Geurt herfst uit eikeloover;
Bij vruchtenval droomt de oude dag
Zijn oude droomen over.....

[p. 110]

 

- IJlbode uit zee, houdt meeuwenzwier

 

Ons staande aan vijverboorden;

 

Voorspelt hij storm, vandaag vier 'k rust,

 

En mijn 'k wat mij bekoorde.

 

 

 

Waar klokslag trilde uit Julia-laan,

 

En wegstierf hier in 't zwijgen,

 

Tinkelt een liedje als fijn kristal

 

Uit bekje op lage twijgen;

 

 

 

Te teêr om 't luchtruim in te gaan,

 

Of achtloos oor te treffen,

 

Laat zich een zangetje zóó zoet

 

In dankb're heugnis heffen.

 

 

 

En vroolijk klept een duivenzwerm

 

Waar Nieuwburg stond vóór dezen,

 

En klept er om de Vrede-naald,

 

Uit Nieuwburg's puin verrezen.¹⁾

 

 

 

En 't aanschijn van den blijden herfst

 

Hoor 'k zóó eerbiedig prijzen,

 

Dat uit het puin van eigen lot

 

Geluksdroom op wil rijzen...

 

 

 

- Daar knalde een buks; naar vluchtend wild

 

Te luist'ren staan de dreven;

 

Dan - stilte....

 

Stil bloeit in de ziel,

 

Wat scheidde uit lot en leven.

 

 

 

Einde October 1908.

1) Op de plek waar in 1697 de Vrede van Rijswijk was geteekend, verving in 1792 een Gedenknaald Oranje's Hvys ter Nyevwbvrgh. P.

[p. 111]

III

Bij dit lied der najaarsvlagen

Staan er dagen,

Staan er nachten voor mijn geest,
Toen de storm me ontvanklijk stemde
Voor uw glimlach, Muze! uw feest.

Gij wier hand nog vaak den blinde

Steun deedt vinden

Eer hem 't levensdoel ontviel,
Waarom, Muze! uw zoon begeven
Nu 't ook nacht werd in de ziel?

Breng me uw tooverwoord te binnen,

Dat de zinnen

En de ziel in 't oproer temt -
Tot ze in schoonheids-koor zich uiten,
Door één zuiv'ren toon gestemd.

Stemming hoor 'k in herfstbazuinen;

Over puinen

Van geteisterde natuur
Straalt het schoone uit onweerswolken....
't Zij ik lust of leed vertolke,
Muze! in Schoonheid duur' mijn uur.