De Beweging. Jaargang 4

[p. 290]

Mist
Door
Is. P. de Vooys.

Een purpergloed van brons en zacht mat goud,
die 't kreukend blad van de oude eikenboomen
in herfstezon zich won, is weggenomen
door gure mist; en 't kale winterhout

Staat nu ontsierd in loome nevelstroomen
van 't natte grauw, dat dreint door donker woud
als mat getreur van een, die droef en oud,
geen hoop meer heeft op vreugds weerommekomen,

Toch dragen sterke stammen hoog de twijgen,
doorstrengeld breed tesaam in baldakijn
van teere lijnen boven 't rijzig stijgen.

Zij staan zoo rustig onder 't grauw gordijn,
en kunnen, drupbesprenkeld, waardig zwijgen
in stil gedachte aan zomersch zongeschijn.

Mist hing om boom en over struik en stad,
grauw neevlend voor het oog, dat uitzicht wou
en, opgesloten, stiet op dempend nauw
van weg of straat, die kleur noch diepte had.

[p. 291]

 

Nacht werd verrast door windenstille kou

 

die nevel steef tot rijp kristallenbad,

 

en sloot om takje en hek en draad een schat

 

van zilverglans in fijnen ijzelbouw.

 

 

 

Zoo weefde mist een tooverige tooi,

 

te zwaar voor oude tak of draadgespan

 

bezwijkend onder last van zooveel mooi.

 

 

 

Een and're nacht verbrak dien vorsteban;

 

de nevel grauwde in natte morgendooi,

 

en, droomontgoocheld, schreide er zachtjes van.

De nevel, nauwlijks opgelost in zon
en frissche wind, uit blauwe lucht geblazen,
drong weer terug zijn nauwe grauwe wazen,
die 't zoekend oog niet meer doorboren kon,

En toch doorboren wou, in droef verdwazen,
dat het vergane vreugd terug zich won,
en helle schijn en kleur aan mist ontspon
uit ondoordringbaar net van dichte mazen.

Door nevels, die een zomerdroom verstoren,
en doven herfstegloed in grauw getreur,
gaat niet mijn kracht, maar wel mijn vreugd verloren.

Prijkt al mijn ziel door 't wondere gebeur,
dat levensnevels prachtig vast zich vroren,
soms breekt iets liefs, en 't eind is zonder kleur.