De Beweging. Jaargang 3

[p. 324]

In Memoriam Charles van Lerberghe (1861-1907).
Door
P.N. Van Eyck.

Planeet, stil schijnend in een winterlucht,
Waar kille vorst de tinteling verschrilt
Van vele sterren, - zóó waart gij, en 't lied
Dat aan uw mond ontdeunde, had zijn toon
Van zachte teerheid vol.

Toen, - o, het leed

Van hóeveel harte' - omzonk u waanzins damp.

En, als een wijd vertrek, waarin de glans,
Die blonk van meen'ge matomglaasde kaars,
Gedoofd wordt, duister, en een dompe walm
Blijft na, - zoo droegt gij in uw ledig hoofd
Een korten tijd de schaûw'ge schimmen nog
Van ongezongen zangen, - en gij stierft. -

Gij stierft en 't kwam tot mij, o weet: het klonk
In vluchtig woord van hard en schel gesprek, -

[p. 325]

 

Het vlood voorbij, - en verder ging de dag

 

In scherts en lach en monkelend genot, -

 

Waar had ik nog gedachtenis van u?

 

 

 

Maar in den avond, toen een teedre vlam

 

Om mijn gelaat den schijn spon, waar uw lied

 

Ook vaak zóó zoet van was, toen schreide een zwaar,

 

Snikkend-strak leed omhoog, en woordeloos

 

Gedacht ik u, en speurde een enkel vers,

 

Niet luide, maar met weeke zielestèm,

 

Zooals ook gij 't eens hoordet, - ach, zoo stil! -

 

Lévend zóó stil reeds, - na; en schreide dan?

 

 

 

Gij stierft, - maar weze erinnering van zang

 

En reeden dank het witte lijngewaad,

 

- Voor eeuwig? - ach, tot lijkwa van uw dood.