De Beweging. Jaargang 3

[p. 320]

Vijf Gedichten
Door
Henriëtte Labberton-Drabbe.

En paarden draafden door der luchten wanden,
In doffen zwerm van waasomweekten dwang,
Het bloed verdroop uit mijn verkilde handen
En heftig steeg op naar mijn keel de drang

Tot snikken woest, des hemels lage landen
Droegen wat vale huizen, als een bang
Gekwijn van al het aardsche, in starre randen
Van grijze horizon verstierf het lang

En uitgeplat stuk land, en wild en dreigend
Sleurden de wolken door den grauwen grond
Des hemels - o ik arme, die daar zwijgend

En zielsverlaten door mij zelve dwaalde,
En uit mijzelve niets dan leegheid haalde,
En in het leven niets dan wreedheid vond.

[p. 321]

II Avondbegin

 

Droomrig en zacht glijdt over 't duin de schijn

 

Van avondzon, als oud verguld om grijze gobelins;

 

Rechts ligt het groen in teedre kleuren wijd gespreid:

 

In de avondnevel stijgt een vage droom van eeuwigheid.

 

Lager, in 't bladstil bosch, staan violette stammen

 

Rustig bijeen, vereenzaamd groepje, in 't licht

 

Dat langzaam daalt, en van zijn laatste glorie

 

Bewust, de aarde overvliet in duizend kleuren.

 

- Lichtende, zachte stamme', in windverwrongen

 

En bochtge omlijning is me uw schoonheid zóo,

 

Zóo lieflijk en volkomen, als mijn gansche leven

 

In éen moment, éen enkle zucht gegeven.

Tuin met vertreden gras en vale schulpen,
Neerhangend loof in oud verdroefde lijn
Langs grauwe muren, en in 't hoekje een schijn
Van najaarszon nog; o, mijn stille en fulpen -
Verzachte weemoed ziet u droevig aan,
En 'k weet niet wat ik voel of wat ik wensch:
Ik zie uw innig wezen, en de zuivre, vaste grens
Van schijn en waarheid voel ik door mij gaan.
- Hoe kan het zijn, dat uit die dofverweerde wanden
Mijn leven licht, dat uit die grijze looming
Van wintervagen tuin me omgeeft een drooming
Van nooit begrepe' en onbetreden landen!

[p. 322]

IV Octobermiddag

 

De regen valt als zachte, fijne draden,

 

De grijze boomkleur stijgt op witte lucht -

 

Wat blâren vallen week, met vocht beladen,

 

En over de aarde gaat geen kleinst gerucht.

 

 

 

Boomen en zachte kleine huisjes baden

 

In atmosfeer van nevelkoele lucht,

 

En langs de stammen gaan de omdroomde paden

 

Vertrouwlijk rustig, in gebogen vlucht.

 

 

 

Wazige tuin met vijvers! - achtergrond, waartegen

 

Mijn leven staat als een fijn wit visioen,

 

Tuin als een spinrag in den lichten regen:

 

Bladerenfijn - grijsgroen, en geel, en groen,

 

En bruin en rood, en àlle teêre kleuren

 

Tesaamgewerkt als innigst zielsgebeuren.

Zilverenblank steeg in de klare stilte
't Geluid van onze stemmen en een zacht
Gerucht van dorre blâren; boomen stonden als
Vergeten sproken in een ijle damp
Van nachtlucht, diep aandoenlijk, en het water
Lag, fijn belicht het donkre vlak, bezonken

[p. 323]

 

En rustig in de zacht gebogen randen

 

Van 't bolwerk; nevelfijn en vol mysterie

 

Steeg 't blârenkantwerk in de wolge lucht,

 

Groen-wit belicht, opeens wegwolkend

 

In waterkoele vacht van duisternis.

 

- Toen ging er door mijn ziel dat vol gevoel

 

Van liefde om u en om de boomen:

 

Zoo trekken 's morgens door het roerloos land

 

Dat nog bevangen ligt in mijmering van misten,

 

Zacht-sterke paarden voor een ploeg in rustgen gang

 

En onverwacht, uit donkre binnenwegen.