De Beweging. Jaargang 3

[p. 197]

Verzen
Door
M.S. Roetman.

Het sneeuwt: als ik den licht verbaasden blik
naar buiten heb, weten de witte dingen
niet of zij stijgen zullen dan wel 't dik
tapijt volvormen, dat andere hingen
over straten en tuin. Wat musschen kringen
van boomen, bol op 't blank, in drok gepik
naar aarde 't snaveltje. Of stemmen zingen
diep in mijn oor is het stil vlokgetik.

Het sneeuwt, in vroegen ochtend na den nacht,
die onder zwarte stolp 't geheim begon:
de stappen van de menschen gaan heel zacht
midden den wollen zegen; zonder zon
ziet hel de wereld als een vreemd paleis,
waar ik aanlandde over paden grijs.

[p. 198]

Bui in klein stadje

 

Het regent en nu is het buit'ne grijs

 

van stroomen water en van gracht verruwd

 

het gladde vlak, dat straks het groene rijs

 

der boomen kaatste, bobbelend bestuwd

 

van rappe vlagen. In een broze luwt'

 

ertusschen kampt wel iedre straal om prijs

 

van steilst te vallen tot omhoog geduwd

 

wordt plots het bladerscherm op oude wijs.

 

 

 

Het regent en nu lage huizen staan

 

achter lijnigen sluier, die verbleekt

 

geweten kleur, zoodat, een sprookje, spreekt

 

sputterend straatje. Zwiepend takken slaan

 

glimmende vrachten, of voor mijn gezicht

 

een wiel van groensel afloopt, donker, licht.

Vensters van boerenwoning boven blauw
van laagsten muurstrook blinken, lichte oogen,
midden van andre steenen 't oude grauw
in lommerdonker, door den wind bewogen.

Geverfde stammen nog de kalmte hoogen,
alsof een koele kamer afsloot nauw
beweven takkendak, hoorbaar doorvlogen,
waar men na zwerving gaarne rusten wou.

De lange laan ligt als een schaduwkoker
door zonnewei, die lijk een schotel daalt
van dijkrand, waar een rosse molen praalt,
duistere streep in straffer groen en oker
en wit en 't zoete blauw van melkerskiel,
dat is een vlekje tusschen 't veegekriel.