De Beweging. Jaargang 3

[p. 103]

Weemoed
Door
Is. P. De Vooys.

Door dadendrukte ging mijn wil
met stugge kracht, die nimmer boog;
maar ziel, die nooit zichzelf bedroog
werd droef en stil.

Gedachten drongen moeizaam voort
en vonden nergens kalme rust;
of mij een lach, een blijde lust
dan niet bekoort?

Hoe lente pronkte en heel de bloei
van boom en veld riep jeugdig luid,
mij lokte 't niet tot blijheid uit
in doffen boei.

Acacia's geurden om mijn huis,
Mij riep eer 'k sliep een nachtegaal,
zijn slag klonk door mijn zielezaal
als loos geruisch.

Nu ben ik stil in 't avondkalm
van killen zomer regendag,

[p. 104]

 

'k herzie de vreugden waarom lag

 

Zoo'n zware walm.

 

 

 

Dit lied is de oude zachte klacht

 

om vreugden zelfbewust verbeurd,

 

om ziel, die zwijgt en zachtjes treurt

 

want stug is kracht.