De Beweging. Jaargang 3

[p. 163]

Uit ‘Idyllen’
Door
Albert Verwey

II De Golfstroom

Te wonderbaar is niets in onzer droomen rijk.
Potgieter.

Een warme en zachte stroom zijn mijn gedachten:
Hij vaart door zilte zeeën wier onstuimig
Water zijn randen sprenkelt met een schuimig
Gevlaag van vlokken: speelsch en ijdel trachten,
Hèm uit zijn baan te dringen die de machten
Van aarde en hemel voor zich won:
Zwaarte en de zon.
Hij heeft de geuren
Van vruchtbegloeide kusten.
De geesten die hem door zijn waterbedding beuren
Zijn warm en levend en hun leden rusten
Blank op zijn blauwe hellingen, als kon
Geen dood hen deren, stroomende, dagen en nachten.

[p. 164]

 

Hij komt van landen waar de zachtgebruinde

 

Menschen wandelen onder dadelpalmen.

 

De zon schroeit heet, de zee behoudt haar kalmen

 

Maatslag en flonkert blauw, als in een tuin de

 

Bloemen en vogels blinken. 's Avonds schuinde

 

Een straal over 't gebergte in 't veld

 

En ongeteld

 

Begon het gonzen

 

Van hier, van daar, nachtstemmen

 

Die zwirlen hijgen zwaatlen roepen dreunen bonzen

 

En van den man op zee het hart beklemmen.

 

Totdat het schijnt of één galm zwalpt en zwelt,

 

Alsof 't gebergt stortte op de kim en 't land bepuinde.

 

 

 

Toen 't ochtend werd bewoog mijn stroom de streken

 

Waar akkers naar zijn warme water daalden:

 

Mannen en vrouwen werkten, kinders haalden

 

Zijn vocht om rond de plant den grond te weeken.

 

Gezang weerklonk dat meer een maatvol spreken

 

Dan juublend juichen leek; één toon:

 

‘Arbeid is schoon’

 

Doortoog gedurig

 

Half-grijs, half-blauwe luchten, -

 

Dan zagen allen op, want de avond vlamde vurig

 

In 't Westen. Lang nog galmt de dans en 't ruchten

 

Van mans en maagden. Slechts één jonge zoon

 

Wiens oogen wennende aan den nacht de zee in keken.

[p. 165]

 

O andre dag toen van de gouden torens

 

En koepeldaken zonneflonkers laaiden.

 

Toen klokken helmden, vlag en wimpels zwaaiden

 

En vóór dien gloed als in een vuur van dorens

 

De donkre menigt draaide of iets verlorens

 

Zich voor hun voet op 't plein hervond.

 

Hun koning stond

 

Voor rijke haven

 

Monstrend schatten en schepen,

 

En zag rondom ruiters en paarden pronkend draven,

 

Mannen en muilen met de balen slepen,

 

Tot in haar net de nacht de sterren bond -

 

Boven de koepeldaken hief de maan haar horens.

 

 

 

Toen boog mijn stroom - hij droeg de geurge stammen

 

Van 't paradijs, de vruchten van die aarde,

 

Schat van die stad, dien hij in zich bewaarde

 

Als keizels in zijn gruis - hij boog de dammen

 

Voorbij dier haven en waar de zee-kammen

 

Wiegden en stortten, rijk van pluim

 

En blinkend schuim,

 

Groef hij gelaten

 

Zich baan naar verdre rijken,

 

Zeker van langen tijd breede en stoorlooze straten.

 

Voortaan - wist hij - zou hij daar niet van wijken

 

Tot van een wereld, blank, en smetloos ruim,

 

Op top aan top 't wit licht stralend omhoog zou vlammen.