De Beweging. Jaargang 3

[p. 108]

Drie sonnetten
Door
Henr. Des Tombe-Drabbe.

O gele, stervenszachte najaarsblâren,
Tusschen de takjes, dun en teêr omlijnd,
Blaadjes die pas zoo sterk en groen nog waren,
Die nu als goud in 't mistig landschap schijnt -

'k Heb lief uw fijn-licht-droevige gebaren
Als herfstwind door uw teêre dunheid schrijnt,
Gelijk een trouwen vriend, die, oud van jaren,
Stil met de vredige oogen blikt naar 't eind.

- Ik houd zoo van die lieve oude menschen.
Zij dragen 't leven af aan wie hen mint,

Maar o zij gaan, zij gaan, en ach, dan vind
'k Mezelf met leege hande' en ijle wenschen. -

Late ik dan jongren in mijn leven treên,
Heffend me op sterken arm door 't leven heen.

[p. 109]

Sonnet

 

Er gaat nu door mijn ziel 't geheime wonder

 

Van droefheid om den zomertijd die week,

 

Terwijl 'k toch zóó goed voel heel stil daaronder

 

De vreugde om wat mij altijd schooner leek.

 

 

 

Ben ik een mensch? Zijn alle menschen zonder

 

Eén vast gevoel, éen weten? - of bekeek

 

Ik 't alles ànders, daar 'k mij zóó verwonder

 

En telkens weer, om al wat langs mij streek?

 

 

 

Zie! 't water vliedt in rustge, zachte deining:

 

Een blanke spiegel, klaar maar ongewis,

 

Der fijne takken bladerlooze omlijning

 

In-nemend in zijn diepe heldernis.

 

 

 

O water dat mijn ziel is! alles vlucht,

 

Maar geeft al vluchtend wonderzoet genucht.

Het padje liep door zonomgoten duinen,
En stil lag over de aarde 't heele werk
Van ondoordrongen en gedroomde tuinen,
Zooals bij 't uitgaan van een avondkerk:

De menschen voelen 't èven; de bazuinen
Van 't hart schallen een toon, de donkre zerk
Van 't aldagsleven ligt opeens in puin en
Nu stijgt zachtjes des levens innigst werk.

[p. 110]

 

O gij, die dit niet weet nog, laat me u toonen

 

De daken rood en hel, de zonlucht, 't land,

 

De boomen - die vooral, die altijd wonen

 

 

 

In 't wiss'lend woud en van den mos'gen rand

 

Heffen in 't ruim hun fijne teêre leven,

 

Hun vaste en klare waarheid ganschlijk geven.