De Beweging. Jaargang 2

[p. 308]

De boodschap
Door
Nine van der Schaaf.

Het Driden-volk was een gezegend volk. Verwonnen en verdrongen hadden ze menige barbaarsche stam in hun nabijheid: vele hunner kinderen woonden in de veroverde streken, - en waar de Driden zich gevestigd hadden, werd de aarde schooner dan zij voorheen was.

Onmetelijk strekte zich uit, vanaf rotsige kust: de Dridenzee. Bij nevelloozen hemel was daar in de verte zichtbaar een vage gouden schijn: dat was de weerschijn der gouden zetels van de Driden-goden.

Van een der vele Golven, gedrongen in de openingen tusschen de onregelmatige rotsen der kust, was het water rustig en heerlijk van tint: een popelend meer van smaragd.

Dit was het speeloord der Driden. Daar voeren hun lichte schepen en bootjes, daar heerschte de jeugd-zin, de luchte blijheid, - daar vierden de Driden-knapen met hunne bruiden feest. En de Driden-knapen en meisjes waren schoon...

Meer dan zij allen was Indar schoon, - schoon en krachtig! En toch was hij vaak somber, - meer dan de anderen.

O, hij kon wel vroolijk zijn, diep-vroolijk, als hij zeilde met z'n vrienden naar den open rand van de speel-Golf in een hunner ranke schepen en de zee was glanzend licht, de gouden schijn van de goden-zetels toefde lokkend ginds bij den horizon! Als ze elkander uitdaagden met de stoutste toekomstplannen en vermaakten met de dolste grappen. Dan dronken ze veel wijn en de meesten hunner zeiden eindelijk enkel nog met dubbelslaande tong dwaze dingen. Indar echter bleef zichzelf volkomen meester bij 't drinken van wijn, -

[p. 309]

hij was het die dan de zeilen van hun vaartuig in top heesch, het roer bestuurde, - en hoe ver hij zich ook waagde over de glanzende zee, steeds keerde hij met de anderen ongedeerd van zulken tocht terug.

Dan, terug op het smaragden water, - als de ouderen bezorgd hem vermaanden, klonk z'n vroolijk-luide lach, volovermoedig en versloeg de vermanende stemmen.

Doch daarna overviel hem soms z'n somberheid, - dan dreef hij, droevig gestemd en doelloos, met een klein bootje langs slingerende boschrivieren, waar hij droeve liedjes maakte, die hij varend zong. En naar den rand van de rivier kwamen uit de bosschen de kleine meisjes en jongens met verwarde lokken en ze riepen hem aan. Dan leerde hij die kinderen z'n liedjes zingen, en als ze die daarna alleen zongen met hun hooge zilveren stemmen, was de droefheid dier liedjes vergaan, - en als ze zich verspreidden door 't bosch en hun stemmen van hier en daar klonken, namen deze Indar's somberheid weg.

Dan stond hij overeind in z'n boot, z'n oogen gloeiden, want 't was hem of uit alle boomen jeugd-melodieën hem toestroomden en bijna dronken van gulden blijheid werd hij. Zoo roeide hij zich terug naar de speel-Golf, schertste en speelde met de vroolijke Driden-knapen en -meisjes en floot zoo helder, van onbedwingbare levenslust.

En de meisjes zeiden elkander bewonderend: ‘Hij is schooner en sterker dan een der anderen’, - en als ze hem weer naar de boschrivieren zagen trekken, voeren ze hem na in haar blínkende bootjes en zongen z'n ooren vol van lokkende liederen. Maar hij, reeds weer somber, ontvluchtte haar met krachtigen riemslag en verbleef lang in stilte van eenzame streken.

- 't Was dat hem geen Boodschap werd gezonden, zooals gebeurde met alle andere Driden-knapen van edel bloed! Aan die anderen verscheen eens in droom een hemelsche bode, die hen zegende met plechtige woorden en hun mee een taak aanwees, welke ze in hun leven te volvoeren hadden; - vanaf zulke stonde ging dan hun leven langs vaste glorierijke banen en tot hun dood toe leefden ze in trotsche bevrediging. Maar aan Indar was nog nimmer in droom zulk een hemelbode verschenen.

[p. 310]

Z'n moeder troostte hem: hij was nog zoo jong! Ze was trotsch op hem en heimelijk hoopte ze, dat hem, daar hij de schoonste en krachtigste was der jongelingen, eens ook de heerlijkste zegen zou worden. En Indar las wel in haar oogen die naieve hoop: die deed hem soms beven van groote verwachting!

Toen hij eens met veel vrienden tezamen was op hun meer, scherts en lach weerklonk over de watervlakte, zonderde hij zich weer af van de anderen. Hij richtte zich nu, alleen in klein bootje, naar de groote zee. ‘Ik wil eind'lijk droomen’, zeì hij in woesten trots aan z'n verwonderde vrienden.

Zij voeren hem na en riepen waarschuwend: ‘In een omgeving als hier wordt geen droom! Wij allen droomden in beschaduwde, stille streken van een middag-woud, of in den nacht bij maan- en sterrelicht! Hier wordt geen droom...’

Maar Indar herhaalde: ‘Ik wil eind'lijk droomen.’

De schoonste der Driden-meisjes voer hem nog verder na in haar weelderig, lichtbruin vaartuig en noodde hem vleiend, te komen aan haar zijde.

Levenslustig was hij als de klotsende zeebaren en hij riep haar toe: ‘Als ik weerkom, spoedig! - nu ga ik droomen.’

Z'n blik was gewend naar den goudschijn in de verte, - om hem heen was het luide gebruis der baren, achter hem klonken van ver de stemgeluiden zijner vrienden.

Hij droomde! Hij zag een gouden toren hoog oprijzen uit de zee en daarop zat een donkere vogel. Die vloog terstond met krachtige wiek-slagen naar hem toe, dicht langs hem heen en uitte in nabijheid een onverstaanbaar fluisteren. Onderwijl zag Indar hoe de kleur van dien vogel was, smaragd-groen als de speel-Golf.

De vogel verdween, - een tweede zat op den torentop; ook deze vloog naar Indar toe en dicht langs hem heen voorbij. Ook deze was van kleur smaragd-groen, fluisterde onverstaanbare woorden en verdween.

Dit spel herhaalde zich eenige keeren, - toen, wrevelig geworden, dacht Indar aan het schoonste der Driden-meisjes, sprong op uit z'n loom-wachtende houding en wendde z'n vaartuig naar de speel-Golf terug. Omkijkend zag hij op den

[p. 311]

gouden torenspits wel weder een donkere vogel, doch deze bewoog zich niet naar hem toe.

Hij ging varen aan de zijde van 't meisje, schertste met haar en zocht haar te winnen. Doch zij was door een der hemelboden die de Driden-knapen in droom zegenden, verloofd aan een vriend van Indar en Indar kon haar niet bezitten.

Vluchtig ook was z'n liefde voor haar en hij had na haar nog eenige der Driden-meisjes lief. Doch meer dan met z'n liefde hielden zich z'n gedachten bezig met den eersten, armzaligen droom van z'n leven.

En na eenigen tijd werd hem een tweede droom: hij zag, 's nachts in den slaap, den donkeren vogel stervend neervallen van den gouden torenspits in zee.

Den volgenden morgen vroeg voer hij uit om den dooden vogel te vinden. Hij begaf zich daarvoor dieper in zee dan hij nog ooit geweest was. Wind en golven raasden woest om hem heen, doch hij wilde aan terugkeeren niet denken zoolang hij den vogel niet gevonden had.

Peinzend bestuurde hij z'n scheepje en hoe de golven ook om hem heen woedden, ze vernielden of bedolven z'n vaartuig niet; hij was somber en verwonderd en hij beefde gansch, toen hij gevoelde hoe een hoogere, maar onbekende macht hem nabij was en hem beschermde.

Het geluid der golven was hem een geheimzinnige zang die hem gestadig ontroerde.

Eindelijk kwam, hoog-gedragen door een sterken golfstroom, de vogel aandrijven, recht naar z'n vaartuig, zonder dat dit hem bevreemdde. Hij nam den vogel op, legde hem eerbiedig naast zich neer en voer daarop terug naar veilige kust. In den nacht die volgde begroef hij den vogel op een klein, vorstelijk kerkhof; in de losse aarde die den graf-kuil vulde, plantte hij een eenvoudige, roode boschbloem. Lang, lang bleef hij peinzen nabij dit graf, - het werd middag en toen naderden klaagzangen het kerkhof, het breede, ijzeren hek werd geopend en een lijkstoet betrad het breede middenpad.

Allen die in den lijkstoet gingen weenden: de doode was nog een jonkman, gestorven een wel roemrijken, doch wreeden dood in bloedigen veldslag aan verre landsgrens. Hij was van Indar's leeftijd en een oude speelmakker van dezen.

[p. 312]

Indar begaf zich midden de treurenden, die thans het verschgedolven graf omgaven en toen allen bleven weeklagen en ontroostbaar waren, zei Indar vreemd-bewogen: ‘Wees niet enkel bedroefd om zijn sterven! Bedenk ook dat hij, die dood is, rust heeft...’

Maar de menschen hoofdschudden en weeklaagden voort: hij was zoo jong en z'n jeugd zoo vol belofte! - Wee wee, - de broosheid van menschenleven!

Bleek en peinzend bleef Indar midden de menschenmenigte.

Toen zei de moeder van den gestorvene, bewonderend opziende naar Indar: ‘Wees voortaan mijn zoon.’ Want Indar bezat geen moeder meer.

De vrouw voegde er vleiend bij: ‘Gij zijt schoon en krachtig, als mijn zoon was.’ Maar Indar antwoordde niet en stond nog steeds met bleek gelaat te staren. En de menschen die hem beschouwden fluisterden: ‘Hij is van andere kracht en van andere schoonheid dan onze zonen.’

De bloem die Indar had geplant op het vogelgraf, groeide forsch en prachtig op, - veel forscher dan de boschbloemen van welke hij het zaad had genomen. En Indar ontroerde van dien groei, wetend dat het de vogel was, die dien groei deed zijn zoo weeldevol!

Dien zomer genoot hij nog volop van de genietingen die de speel-Golf en z'n omgeving bood. De meesten zijner speelnooten waren echter ver verwijderd: ze namen deel aan wapenstrijd, of beoefenden wat er aan kunst en wetenschap was in het Driden-land.

In den herfst stierf de grafbloem. De boomen ruischten en klaagden het gansche, gure najaar. Met den winter nam Indar afscheid van z'n jongelings-leven en diende van dien tijd af met al z'n kracht en begaafdheid z'n vaderland. En waar hij zich bewoog en z'n krachtig wezen deed blijken, zei men bewonderend van hem: ‘Hij is een Koning!’

En als een Koning erkende men hem weldra in het gansche land.

Hij werd ouder en ouder. Eindelijk werden z'n baard en haren grijs, - hij was toen reeds zeer oud. Doch immer bleven z'n kracht en schoonheid; z'n wijsheid, die mee groot was, meerderde met het meerderen van z'n jaren. En nu hij de

[p. 313]

schoonheid van den ouderdom bereikt had, veranderde ook z'n uiterlijk niet meer.

Alleen, daar langzamerhand allen die hij in z'n jeugd gekend had, gestorven waren, werd z'n wezen droever, z'n tred loomer. Peinzend soms over de levensdingen en over z'n eenzaamheid midden den bloei van nieuwe geslachten, benijdde hij zeer hen die gezegend waren met de rust van den dood.

Eens wandelde hij door een dicht woud dat stond prijkend in tooi van lente. Al wat leefde hief zich op naar de zon en gedijde, vroolijke kinderen die hem spelend ontmoetten noemden hem: onze oude Koning. Broos en teer was dat alles: planten en menschen! Hij peinsde in weemoed over z'n lang verleden levenslente, - over de gezellen van die lente....

Hij zette zich neer en weende. Door het vocht van z'n tranen zag hij vaag de lentekleuren. Toen eindelijk z'n tranen ophielden te vloeien zag hij naast zich in helder zonnelicht een grooten, smaragd-groenen vogel. Indar's gelaat bleef kalm naar dien vogel toegewend. Diep zagen ze elkander aan: de vogel die een bode des hemels was, en de oude menschen-Koning!

En deze hoorde eindelijk de Boodschap, welke hem bereid was. De vogel zei: ‘Gij zult nimmer sterven.’

En de oude ontving de Boodschap, de lang verwachte, rustig en zonder morren: als een Koning.