De Beweging. Jaargang 2

[p. 303]

Vijf sonnetten
Door
Is. P. de Vooys.

I

Middachter Laan

Slank-hooge beuken in vierdubb'le rij
bouwen de hal, waarin als feestbanieren
inwaartsche twijgen gelend loover zwieren;
't zwaar takkenwerk buigt neerwaarts wijd terzij.

Hier is een plechtig feest roemrijk te vieren!
Dit zwijgend voorgevoel omhuivert mij
nu 'k ochtends vroeg op rijwiel laan doorglij
en vrees met bel een hooge rust te ontsieren.

Langs 't akkerleeg rondom glijdt zonneschijn,
de tinnen van 't kasteel zijn opgeblonken,
guld wordt van 't verre bosch de boomtoplijn.

Als kralen kleur door 't zongestraal ontvonken
in 't oost'lijk licht-dooraderd bladgordijn,
heeft heel die hal een lied van herfst doorklonken.

[p. 304]

II

Steenfabriek

In de uiterwaard langs blank gewassen Waal
ligt steenfabriek met ovens, hof en schuren,
omhuld door dampen, die de kracht verduren
van guldend zonlicht. Nevelwei is vaal;

maar daken gloeien rood en de ovenmuren
gelijken oud kasteel, waaruit een straal
van vuur en rook naar voren schiet; de Waal
glanst scheepbezeild, zoodat ik door mijn turen

in 't verre spel van zon en ochtenddampen
waan Maart van Rossem's heer vóór tentenkampen
hertooverd in 't nu vredig Betuwsch land.

'k Zag later zwoegend heet in zonnebrand
kleimors'ge kerels kruien, persen, stampen,
blootvoetsche vrouwen stap'len steen aan kant.

III

IJzergieterij

Zwarte avond donkerde over al de daken
van grauw fabriek met woninkjes terzij.
Uit ovenschoorsteen van de gieterij
door bleeken walm flikk'rende vlammen braken.

In 't binnenduister kropen werklui bij
den zwarten grond om gietvorm klaar te maken.

[p. 305]

 

Voor de ovenmond stond al een man te waken,

 

wijst gietpotdragers elk zijn plaats in rij.

 

 

 

Nu breekt uit de ijz'ren wand in vlammend vlieten

 

helgele stroom en spatten vuur omschieten

 

't roodglansgelaat der mannen kalm en zwart.

 

 

 

Die dwalen 't rondom donker in: het gieten

 

vlamt en verdooft nu hier dan ginds, verward.

 

Gloed stolt in arbeid: ijzer sterk en hard.

IV

Sonsbeek

Een woud van loover wuift om 't vijverblank
klaat'rend bestroomd uit zilv'ren waterval.
Daarachter rijst der heuv'len donk're wal
met eik en pijnbosch steil op schuinen flank.

Zandpaden kronk'len neer naar 't Sonsbeekdal,
waar springt fontein en zwemmen zwanen rank.
Der reuzenbeuken eind'loos takgesprank
omhuift op heuv'lenhoogte een stille hal.

Woont hier de herfst? die 't weedrig park doortoovert
met zooveel kleur, dat ik verrukt er dwaal
en voel mijn ziel door wonderschoon omlooverd?

Beleef ik Oostersch boeiend nachtverhaal
van zeer begeerde schat, op eens veroverd?
't Kwijnt alles weg nu naar de stad ik daal.

[p. 306]

V

De spoorbrug

De ijle bogen van een ijz'ren brug
reiken zich over van de pijlerstammen
in snellen stroom, tot aan de groene dammen
met spoorbaanstaven op den sterken rug.

In de avond gaan daar langs mij moede en klamme
doorzwoegde lijven naar hun huis terug
na 't werk in de oeverstad; zie, ginds staat stug
fabrieksklomp, waar door ruiten lichten vlammen.

Over de velden welft zacht-roode lucht,
rivier glanst weg in vlakke groene weiden
met pracht van dag, die voor het donker vlucht.

Vermoeide ziel wil zich daarmee verblijden,
maar luistert scherp naar sleepend voetgerucht:
zwijgende zorgen, die voorbij mij glijden.