De Beweging. Jaargang 2

[p. 133]

Rembrandt-hoon
Door
Alex Gutteling

Nu gij den fiersten pronker, graag versierd
Met eêlsten veer, hel flonkerend metaal,
Ontwijden wilt met stinkend volksgedrang;
Nu gij den stilsten droomer, louter ziel,
Bespotten wilt met lof, ziellooze verzen
Doen galmen voor dat wonderbaar schildrij,
Waarvan de zon lacht met dien laffen naam
Dien ge uitspreekt, naar den sleur van die verblinden
Die een lantaren zagen in haar gloed;
Zal ík hem eeren en zijn eigen beeld,
Zijn laatste, dreigend met geheel den trots
Van dat rampzalig zalig leven, stil
Heffen voor de oogen die in feestroes glanzen
Van eerewijn en eigen roemzucht, ach,
Zoo zelfvoldaan. Gelijk een onweerswolk
Met zilvren kruinen en blauwzwarten romp
Eensklaps opdoemt boven de zonnige boomen,
Waar aan het water van een kalme bron
Een ijdle jonkman staart naar 't eigen beeld,
Tot onder hem, dieper dan 't wuivend groen,
Die kolossale berg zwelt, en de glans
Wijkt van het water, droppels kringen wijd,
Verminken 't spiegelbeeld, - en eensklaps, geel,
Schittert een schicht omlaag en boven, - bleek
Siddrend verschrikt deinst in het donkre woud

[p. 134]

 

De ijdele, door den hagel 't vel bestriemd; -

 

Zoo wilde ik dat hijzelf, met al zijn smarten,

 

Donker, doorflitst van fierheid, bovenaardsch,

 

't Geweldig hoofd hief voor uw zoetige zielen. -

 

 

 

Die beeltnis schiep hij 't laatst. Zijn glanzen-liefde

 

Die eenmaal alles hulde in sprookjespracht,

 

Hier blinkt ze niet: zij die het rijkst gewaad

 

Met zwier sloeg om de volste vormenweelde,

 

Was lang reeds dood. - Zijn diepere innigheid

 

Die 't stilste lichten deed met heilgen schijn,

 

Hier straalt ze niet: zij die den liefsten blik

 

Op hem deed rusten, vol van teerste zorgen;

 

En hij, zijn kind, wiens bleeke lieflijkheid

 

Aanminnig flonkren kon uit donkere oogen,

 

Waren reeds dood. Was niet zijn laatste wonder

 

Dat beeld geweest van Titus en zijn bruid:

 

Die bloeiende anemoon, vreemd rood van kelk?

 

Laatst ideaal! Zijn zoon stierf kort daarna. -

 

Maar in dees beeltnis gloeit de stoerste kracht:

 

Verwonnen wanhoop; glorieloos omgloried

 

Staart hij in de eeuwigheid uit vreugdlooze aarde. -

 

Huldigt gij zulk een met uw apenfratsen?

 

Ziet ge niet hoe zijn brauw fronst om uw ijdel

 

Gelegenheidsgestamel, ijdel galmen,

 

Zinloos en zielloos voor den steeds miskende?

 

Kent gij hem beter? Voert dan stil uw vrienden -

 

Die dorsten naar de schoonheid, en geen andre -

 

Naar zalen waar zijn kunst in schijnloos prijken

 

Gevoeligen ontroert tot lach en tranen,

 

En zwijgt, o zwijgt bij zoo tragische grootheid

 

Als niet uw klank deint in geschreide hulde. -

2 Juli 1906.