De Beweging. Jaargang 2

[p. 265]

Maxim Gorki
Door
Is. P. de Vooys.

Geen kwaal, die 't lichaam sloopt, noch vrees
voor heerschersboei kan Gorki's geest beteug'len.
Hij ziet zijn volk, ontplooiend vrijheidsvleug'len
als jonge vogel op den rand van 't nest.
Bij 't eerste pogen piept zich 't keeltje heesch
en 't lijfje tuimelt neer, eer 't even rees.
Nu brengt hij 't zacht terug naar 't hooge nest
en uit een teed're hand zijn moeddorst lescht.

Zoo ging hij tot de Petersburgsche mannen
die winternacht, na 't al te bloedig beed'len
voor 't czarenhuis; door wreede honende eed'len
van lafgevluchten vorst bedeeld met dood.
Die nacht, toen woedende angst niet kon ontspannen
sprak Gorki tot het moedig hart dier mannen,
en wees hen vrijheid, die door 't bloedend rood
aan Rusland's kim als zonnebode ontsproot.

In Moskou's oude en nauwe straten streed
vier dagen lang een troepje te vroeg wakk'ren;
zij waanden vlam te zien door 't walmend flakk'ren
van vrijheid in de drommen der soldaten.

[p. 266]

 

Hun neerlaag stijfde dwang, en vreezen deed

 

weer 't volk kozakkenknoet, zoo duldloos wreed.

 

Toen, bevend, Gorki schreef, hoe Moskou's straten

 

nog heev'ger 't volk den dwing'land deden haten.

 

 

 

Den eersten maal, dat in die donk're nacht

 

onrustig klopte 't hart der mannen die verzaam'len,

 

weetloos wat enk'len in hun zuchten staam'len,

 

wierp Gorki 't woord dat in elks leven beeft.

 

Dus werd bij hem een oproerplan verwacht,

 

gezocht vergeefs, toch teert de cel zijn kracht.

 

Diep zielsontzag hem vrijheid toen hergeeft,

 

ontzag voor ziel, waarin 's volks vrijheid leeft.

 

 

 

Eer 't jaar verging klonk weer zijn moedig woord;

 

nu niet in nacht, maar onder de open heem'len

 

van 't wijde Russisch veld, waar werkend weem'len

 

de mannen, die hij kent en diep bemint.

 

Weer sprak zijn stem wat tot hun ziel behoort;

 

weer heeft die vrije stem ook ons bekoord;

 

Gorki is 't volk, dat 't leven nieuw begint,

 

zoo moet hij 't roepen, dat de vrijheid wint.