De Beweging. Jaargang 2

[p. 220]

Aanteekening

P.C. Boutens.

Verdwaald in De Gids - qu'allait-il faire dans cette galère? - heeft de dichter Boutens daar eenige Verzen doen afdrukken, waarvan één geheel en een ander in tenminste drie van zijn strofen zoo ongewoon, dat ik noch hun maker de hulde noch den lezers van De Beweging de vreugde onthouden kan, ze hier te zien overgenomen.

Goede Dood wiens zuiver pijpen

Door 't verstilde leven boort,

Die tot glimlach van begrijpen

Alle jong en schoon bekoort,

Voor wien kinderen en wijzen

Lachend laten boek en spel,

Voor wien maar verkleumde grijzen

Huivren in hun kille cel, -

Mij is elke dag verloren

Die uw lokstem niet verneemt;

Want dit land van most en koren

Is mij immer schoon en vreemd,

Want nooit beurde ik hier te drinken

't Water dat de ziel verjongt,

Of van dichtbij hief te klinken

't Verre wijsje dat gij zongt:

[p. 221]

 

Alle schoon dat de aard kan geven

 

Blijkt een pad dat tot u voert

 

En alleen is leven leven

 

Als het tot den dood ontroert.

Getij van Westerstorm en stille wolkedagen,
Van zondoorvloeiden nevel, mistvergulden dauw, -
Alleen de blijdschap van een god kan lachend dragen
De zijden weelde van uw weemoeds kleurgen rouw.

Geen mensch doorproeft zoo zoet als de eerste roode kersen
Der lenten in wier eeuwigheid hij had geloofd,
Den rijpen wijn die gist in uwe volle persen,
De koele blanke vleezen van uw meluw ooft.

Om ons en in ons zijn zoovele jarekeeren
Zomer en lente en liefde ontloken en verdord:
Om tegelijk den dood en de eeuwigheid te leeren
Lijkt leven eerst te lang, is leven haast te kort.

De schoonheid van deze gedichten (het tweede kan volstaan met de hier gegeven strofen) ligt in den eenvoud waarmee een zeer persoonlijk gevoel zóó wordt uitgesproken dat het een algemeen-menschelijke aandoening blijkt. Sints een jaar of langer heeft Boutens een kentering doorgemaakt, tengevolge waarvan hij menigen gevoeligen lezer dichter genaderd is.

A.V.