De Beweging. Jaargang 2

[p. 194]

Herfst
Door
Is. P. de Vooys.

Mijn oogen spiedden, maar genoten niet
toen ik in 't Geldersch land mijn intocht deed;
door laan en bosschen, door de velden reed;
op heuvel klom, die 't alles overziet;

toen ik van dijken zag, hoe Rijnaak gleed
op Waal langs Betuw; binnendijks het riet
van stille kolk ritselde als even schiet
een schouw in sloot, die weide en akkers spleet.

Al wat mijn oogen spiedden, onvermoeid,
bracht ik in ziel, als boer zijn oogst in schuur;
graan dat in zongloed veldvol was gegroeid.

Kocht ik die oogst met zomerlust te duur?
nu hei ligt bruin, haar paarse pracht verbloeid,
en 'k zangloos over Veluw's heuv'len tuur?

[p. 195]

Eikenlaan

 

De herfst omvangt mij, nu ik uit de straat

 

van 't stille Groenlo de eikenlaan inrijd;

 

terzij op de akkers nevel ligt gespreid,

 

die, tegen boom oprijzend, guld vergaat.

 

 

 

In poort van stam en loof stil 't rijwiel glijdt

 

op gladden weg, - een eikel knapt. Ik raad

 

een zijweg ginds waar gele lichtstreep staat,

 

die 't grauwe bladgefilterd licht doorsplijt.

 

 

 

Het matgroen natte gras, de zachte kleur

 

en de eenzaamheid zijn lief mij, en vertrouwd.

 

Ik adem diep de vochtige eikbladgeur.

 

 

 

Heeft zomerzon mij brandend fel benauwd,

 

dat kalmer licht en koeler lucht, verlangd

 

als rust door herfst, mij gansch en al omvangt?

De herfstzon speelt met licht- en kleurgetoover
door 't roodend braamblad in de berkenlaan.
Nog voor zij vallen gulden zich de blaan
en draagt de zilverstam een gouden loover.

Als stormen komen, takken schudden gaan
en regens storten neer, dan is 't al over,
't zilver wordt grijs en ruwe windenroover
jaagt goud als dorre stofwolk voor zich aan.

[p. 196]

 

Ik zag de berken 't schoonst, en bruine hei

 

vierde als een feest, met mij alleen te gast,

 

toen 'k langs het zandpad onder 't loover reed.

 

 

 

Om mij lag heel haar vlakte leeg en breed

 

met hier en daar een lage sparremast,

 

doch langs den weg blonk berkpracht feest'lijk blij.

't Staalblauw van strakken hemel, avondbleek,
waar roodverzonken zon in mengt haar gloed,
joeg hoog door 't luchtgewelf een kleurenvloed,
die over de aard als felle schemer streek

tot recht in spinzaalramen, waar de spoed
van mensch en snel machien nog schim'ger leek
in 't geel schauwzwartend licht; verbaasd ik keek
of geen der werkers wonderglans begroet.

En zie, een meisje, omvlokt met stof het hoofd,
't blond haar lag glad gekamd met wrong naar achter,
't vlug werk der ving'ren staakte en staarde in 't licht.

Werd blijder lot in hoopvol hart beloofd?
Klopt daar 't machien - eentonig nog maar - zachter?
'k Zie aureool om spinsters bleek gezicht.