De Beweging. Jaargang 1

[p. 297]

Isadora Duncan¹⁾
Door
J. Jac. Thomson.

Zooals een zonnestraal, verglijdend tusschen
Gordijn en muur en dansend op mijn tafel;
Zooals een bleek-verwaaide manerafel,
Die in m'n bed viel, naast mijn oor, op 't kussen;

Zooals een fluit, diep in het duistre bosch,
Die kweelend klaagt in volle, vochte tonen
Boven 't geheimvol suizen - want de schoone
Wind dringt voorzichtig jonge blaren los:

Zoo teer is uwer voeten dans, het streelen
Van uwe leden, die stil heneglijden
Voorbij mijn oogen; o nu wordt het blijde,
En heel ver en zeer fijn is er een spelen

Op snaren, strak gespannen; ziet gij ook
De stilte beven voor uw lichte blikken?
Over de wereld gaat een zoet verschrikken
Nu zoo de schoonheid wonderbaar ontlook.

1) Met toestemming van den Dichter overgenomen uit de Vox Studiosorum.
A.V.

[p. 298]

 

Ik weet niet of gij werkelijk daar gaat

 

En ik hier zit en u zie, of is 't maar

 

Een droom en ben ik 't niet, en is uw haar

 

Niet zwart, uw oog geen donkre agaat;

 

 

 

En is dit alles maar betoovering,

 

Oneindig zalig oogenblik, geschonken

 

Voor 'k weet niet wat voor goeds; ontzonken

 

Der hand des Tijds, die peinsde in mijmering?

 

 

 

Maar neen, gij zijt er, want uw handen leven

 

Zóo als 'k geen menschenhanden leven zag:

 

Witte kapellen in een zonnedag,

 

Twee witte wolkjes, van de lucht gedreven;

 

 

 

Handen, als sponnen zij het gouden garen,

 

Dat door den hemel naar beneden glijdt,

 

Handen, waarom men wel bijwijlen schreit,

 

Handen: gedempt geluid van fanfaren.

 

 

 

Met gouden sleutel hebben zij ontsloten

 

Een lange gang naar 't eindloos labyrinth

 

Van uw zoete betoovering; ik vind

 

Geen uitweg, maar er wordt heel ver en zacht gefloten...