De Beweging. Jaargang 1

[p. 293]

Verzen
Van
Karel van de Woestijne.

I
Herfstdeun

Een zelfde droom die wies op beider aangezichten
en heeft op géen van beider weze' een lach genood,
en voor ons oog, gekeerd van geer'ge dage-lichten,
geloken, rees het beeld van eindlijk vreed'gen dood.

Geen meren meer waar 't keerend-welig avond-wazen
een wisselend geneucht van eendre weelden breidt;
een zelfde droom alleen die vreezen en verbazen
en stiller vreugd de vreê der eeuwigheden wijdt.

Een droom die, blijde en bleek van éen-genoten zoenen,
beschaamd om eigen diepte in needrig heil verloom';
een droom, een will'ge droom van eindeloos verzoenen;
een schoone en vreemde droom van wèlke rust? Een droom...

[p. 294]

II
Lied

 

Ons lust, van dubblen drift verlamd,

 

klopte aan de poort met moede vuiste;

 

- en 't oude huis, van rouw beklamd,

 

verwonderlijk-ontwakend, druischte...

 

 

 

Ons wee-moed dan, ten boom gegaan

 

die 't laatst-verdroomde heil behoedde:

 

zie, beider naam, ter schors bevaên,

 

was eene blijde wonde, en bloedde...

 

 

 

o Vreemd begoochelende klem

 

om harten waar de liefde duistert...

 

Ons stem heeft in een meisjes-stem,

 

verwonderd, vroegre vreugd beluisterd.

 

 

 

En 't gore roerelooze moer

 

waar droom na droomen hooploos zegen:

 

o torve erinn'ring, teeder snoer

 

van peerle aan peerle aan-een geregen...

 

 

 

- Dan hebben wij ter hardste rots

 

het beeld van beider min gedreven;

 

en zie: ons wrevelige trots

 

herkende 't keerend beeld van 't Leven.