De Beweging. Jaargang 1

[p. 290]

Verzen
Door
H. des Tombe-Drabbe.

Voor mijn zusje.

O vast geluk van stil in zich te voelen
't Artiest-zijn als een zeker, trouw bezit,
Dat slaapt, waarom zich 't leven heen kan woelen,
Zóó dat de ziel werkloos schijnt vastgeklit

In 't wichtig web van 's werelds niets-bedoelen,
Gevangen tijdlijk tusschen 't hard gebit
Van 's levens kleinheid, toch bewust des koelen
Aêms van 't gewijde dat in alles zit.

Een bloemeknop in 't voorjaar: zomerwarmte
Zal ééns die oopnen tot een gloriestuk,
Omdat de zon er is en alle armte

Wel wijken moet voor 't sterk natuurgeluk.
O ziel die uit de ijskorst van het kleine
Toch telkens weer verheft 't nu eenmaal mijne.

[p. 291]

II

 

Ik heb ze lief, die verzen van u, vriend,

 

Dien ik wel vriend mag noemen, is het niet?

 

Ik zit nu stil alleen, en sla uw woorden op,

 

En als ik lees geloof 'k weer in mezelve,

 

In u vooral ook, want het kan niet wezen

 

Dat gij niet goed zijt, die zoo schrijven kunt.

 

Neen, 't kan niet, en toch heb ik steeds geweten

 

Hoevele dichters anders zijn dan spreken.

 

En dat juist maakt uw verzen mij zoo lief,

 

Omdat ik mij op niemand wil verlaten;

 

Alleen op u, dien 'k waar denk bovenal.

 

Ik wil u dan ook zeggen dat uw bijzijn

 

Mij goed doet, en het beste van mijn denken

 

Zal bovendrijven als ik met u ben.

 

 

 

Ik ben alleen wat bang dat van uw woorden

 

Iets in mijn lied mocht klinken: evenals

 

In 't bosch een vogel leeft, hij voelt zich één

 

Daarmee, en is dat ook, want hij behoort

 

Aan 't bosch, en 't bosch aan hem, nietwaar?

 

Zoo zijn uw verzen, wouden waar mijn ziel door leeft,

 

Wouden die vol zijn van wat vreugde geeft.

 

 

 

Of als in 't voorjaar 't fijne geel der bloemen

 

Zich uitspreidt, of als 't koren in Augustus

 

Rijp ziet en goud, kan iemand dan vergeten

 

Dat zon en zomer over de aard zijn uitgeweven?

[p. 292]

 

Gelijk de mist des winters over 't land gedreven

 

Omsluit als in een droom elk ding, elk blad,

 

Zoo rust mijn ziel in 't rhythmus van uw spreken,

 

Beladen met de klare droppelen die leken.

Beladen met hun eeuwge wisseling van schoonheid
Staan nu de boomen wachtend in hun gouden waas
Van mist en blâren, licht aan de ijle twijgen
Nog toevend éven, als een spelend kind
Dat vèr muziek hoort en zijn drukke spelen
In ongeweten aandacht peinzend staakt.
- Er dwaalt iets in de lucht van dunne
En luchte weefsels waar 'k door wandel als
Vlokken sneeuw die in de ruimte drijvend,
Geruischloos dalen in hun stâgen, zachten val.
De lucht hangt als een breede bleeke sluier
Des doods, en over 't matte geel op de aarde
Loopen mijn voeten zonder 't minst gerucht.
O 'k mocht zoo gaarne uit het leven scheiden
Nu 't áller-schoonst en áller-droevigst is: -
Dit leve' is maar een vreemde witte veêr,
Waarvan 'k de deining niet, alleen het eind begeer.