De Beweging. Jaargang 1

[p. 195]

De lente
Door
Albert Verwey.

Rein-teedre maagd in 't ijl prieel geboren,
Uw oogen blauwen tusschen 't jeugdig groen,
Er is een rooden zooals bloesems doen
En blankheid van uw huid half mat half gloren
Of witte kelken schomlen in 't festoen.
Of zie ik ginder al uw ranke schoen
Op sprieten treden en in speelsche plooien
De dunne jurk slaan om uw beenen heen?
Slingert zoowaar aan 't lint de gele strooien
Hoed door de twijgen langs uw lieve leên?
En zijt ge, nauw den heuvel opgestegen,
Door 't hooge gras, gedaald, of neergezegen? -

Ik spoed u na. Er lacht iets in de luchten,
Een hooge klank die blij of spottend mij
Lokt op te zien waar in dit lente-tij
Wel bloesemoogst maar geen begin van vruchten
De takken licht bevracht met lucht gevlij.
Ik haast me eronder, stijg, hun kruin voorbij,
Naar 't blauw dat aan den top zoo teeder pinkelt....
Wat is het stil. Gij houdt u doodstil schuil.

[p. 196]

 

Ik hoor alleen een straal die stroomt en krinkelt

 

Omlaag, door 't hakhout met zijn roode tuil.

 

Zijt ge al zoo ver? De horizon leek even

 

Van iets verdwijnends te aadmen en te beven.

 

 

 

De bruine hei. Nog ligt zij dood en valig.

 

Door struiken treed ik en dan door de plant

 

Die eens zal gloeden als het najaar brandt

 

Bij avond uit het west dat vurig-stralig

 

Twee ondergangen in zijn cirkel bant.

 

Keert ge dan weer? Of laat ge me aan het strand

 

Dat achter hei en duin ligt, onverzadigd,

 

Alleen staan, wachtend tot die veerman komt,

 

Die met zijn boot wie kwamen begenadigt

 

En voert naar 't land waar hun geluk verstomt?

 

Ik ging om u. Ik heb u niet gevonden.

 

Ik vind u toch. Om u werd ik gezonden.

*

Hoe weeft zich om 't geboomt dat jonge loof.
Nu rusten onder 't glazen dak wij beiden
En wijl uw vingers frisschen drank bereiden
Zijn ze eêlgesteent dat in mijn scheemring schoof,
Zijn ze al mijn schat en kan ik niets benijden.
En in dit uur wensch ik voor u belijden
Mijn al te wankel hart en valschen zin,
Die mij begevend mijn geloof verraden
Zoodat ik meen dat ik in u bemin
Iets sterflijks dat niet eeuwig kan gestaden.

[p. 197]

 

Ik weet te goed nochtans dat gij niet sterft

 

Al loopt uw bloei op 't lijf dat u nu derft.

 

 

 

Ik heb mijn schemer soms zoo zwart gemaakt,

 

Mijn oogen die een zoet vergif ontstelde

 

Zagen uw teerheid en een deernis welde:

 

‘Zoo jong, zoo schoon, toch door den dood geraakt.’

 

En 'k stierf den dood dien ik aan u voorspelde.

 

o Wat een doodsangst die mijn hart versnelde,

 

Dan schokkend stil deed staan, omdat ik koud

 

En bleek uw schoon hoofd waande te zien stijven.

 

Daar zonk 't op zij, o wee me, ellendge, ik houd

 

Mijn lijf niet vast dat niet rechtop wil blijven.

 

Zoo jaagde en woedde ik op mijn hart dat slonk

 

En 'k zag niet uw gelaat dat rustig blonk.

 

 

 

Duld nu dat ik in handen 't hoofd verberg.

 

Uw licht omstraalt me. Ik weet wel dat uw stijgen

 

De wanden uitzet: uw gewaden krijgen

 

De dracht van 't woud, uw oogen zonder erg

 

Lachen uit blauwen hemel in de twijgen.

 

Hoe zal 'k u zien! Bij 't oogen-stille zwijgen

 

Breken de tranen uit en ik gevoel

 

Dat als uw lach en blik mij lang bewogen

 

Ik onder gaan moest in 't te diep gewoel

 

Dat, zoet, mijn hart zou wentlen tot uw oogen.

 

Gij hebt mij lief. Gij zijt. Gij zijt altijd.

 

Ik sterf getroost, mijn lief, mijn eeuwigheid.