De Beweging. Jaargang 1

[p. 35]

Verzen
Van
M.S. Roetman.

Ik zag drie steden éen zomerdag,
een felle klaart' op hun straten lag,
hun glanz'ge dingen, hun luid gewiel
borg, bonte prentjes, ik in mijn ziel...

Ik zag een bosch, een strand, een zee,
ik zag een zon die nam de aarde mee
aan zijn gouden mond tot de scheemring viel:
een zachte klankrij toog door mijn ziel.

Des avonds heb ik me neergeleid
en heeft mijn denken wild naar je geschreid.

De gouden zonneboot
ligt stil in 't west...
Tegen hel koperrood
de boomen geëtst
staan, al 't getak en blad
wonderlijk fijn...
De aard lijkt een teere schat
in hemelschrijn.

[p. 36]

Plas

 

Omhuifd van schovend riet gekroond van pluimen,

 

bleeken herfsthemel in zich, wijde kom,

 

porc'leinblauw langs den oever grillig krom

 

lijnend, naar 't midden - ronslig zonder schuimen -

 

gollefjesvlaag die windje bijna stom

 

er speelt. Wat eenden zoeken in het ruime

 

gezellig plekje, achter heel hooge pluimen

 

van zeer klein halmeneiland zwemmend om.

 

 

 

Ze strijken zich 't geveert en vleugelkleppen

 

om 't zoele weder na veel windgetuit,

 

reikend hun witte borst het water uit,

 

en wen een duikt kruift als van inktpaars donkert

 

op 't gepolijste waar de zon in flonkert

 

diep, en statige wolken stil zich reppen.

In lijst van weiland donker-klare sloot
waar helgroen woninkje kijkt naar beneden
en even groen komt dubbelend gegleden
in zwartfluweelen midden kleine boot.

Zilvere kralen, rissen naar beneden
druppen bij zacht piependen riemenstoot,
vast op den bodem staan melkkannen roodkoopre,
die roeit is in blauw buis gekleede.

't Nat rimpelt na waar vlug vaartuigje vlood,
molligt in speling met de spanen mede
die blinken bij den ophef rustig-breede
in 't eêle blank dat najaarszonne strooit.
Gelijk een spiegel lacht vol lieflijkheden
drinkt het begeerig blijen kleurenvrede.

[p. 37]

Bedelmensch

 

De winterzon sterreft in huizenstad:

 

paars-rose schijnsel bleekt aan steile puien

 

van staatsiewoning en bordeel...'k hoor luien

 

spellige klok tusschen rij-wagens rad,

 

romlend op brug, rateldruk over keien.

 

Droeft weg in scheemring nu, grachtijs daar blad

 

smeurig van kool gesmete' is, stoepleun glad

 

gepoetst, gelend in groezel gevelrijen.

 

 

 

In vale, dunne waai-rok bedelmensch,

 

haar blik gebogen naar de starre straat

 

aldoor, aldoor...stil strompelend ze gaat...

 

staart in verdorde ziel ze die dorst wensche'

 

eens veel en niks kreeg? Schuifelend de wind

 

veegt steenen: stroo en wielend stof-ie vindt.

Oudzomerdag liep guur en grijs
naar avond: achter wolkenglijen
was een droevig, droevig schreien

van herfstverbeien,

in harten grijpende weemoedwijs.

De boomen hoorden 't van den wind,
die was gekomen langs de grachten
en blies wild in de blaarkes zachte,

vallend bij vrachten...

mijn ziel in den dag stond een dolend kind.

Toen stak een lamp in 't westen aan
de zon, de wolken wijdden, wijdden...
en stil goud licht dat de armen breidde

om 't doodverzeide,

boog als een moeder naar mijn gaan.

[p. 38]

Een Moede

 

Wanneer ik sterf, moog Aardleven verschijnen

 

mijn vliende ziel, een bleeke moegebogen

 

gedaante: willig sluiten zich mijn oogen,

 

wijl 'k oude wonden weet die bleven schrijnen

 

en denk hoe 'k altijd zoekend ben getogen;

 

smart in haar smalle hand hield staag de mijne

 

daar 'k heb gesmacht naar vreugde's gouden wijn en

 

zingende zonneglansen zomerhooge...

 

 

 

O Leven, dat een lange grauwt mij leek,

 

ik angstroep niet als vóór peilloozen nacht

 

uw licht mijn starren blikken ga verscheien

 

en gauw de Dood uw broze banden breek'...

 

al moet ik in een diepe weening zacht

 

met eindeloozen weemoed om u schreien.

Gunt nu luidruchte Herfst in zegemoed
stervenden Zomer nog wat stille dagen?
Zilvere vlag hing uit na felle vlagen
toen deze morgen aarde kwam temoet,
en middag heeft een kleed diepblauw geslagen
om strate' en park daar 't gele wondebloed
glanzende drupt, warm beefde zonnegloed
boven 't leeg plein waarrond ligusterhagen.

Als 't avondt staan van jonge iepen tegen
matgouë kim de stammetjes glad-bruine,
het ijle loover lijkt gebroken kant;
Zacht koeltje plukt den geur van kleine tuinen
waar bloemen in perk of gebogen rand,
verwilderd en geknakt van zwaren regen.